Russisch-Turkse Oorlog (1877-1878): verschil tussen versies

De [[Russisch-Turkse oorlogen|tiende]] '''Russisch-Turkse Oorlog''' of '''Russisch-Ottomaanse Oorlog''' woedde van [[1877]] tot [[1878]]. In de Roemeense geschiedschrijving wordt de oorlog ook wel de ''Roemeense Onafhankelijkheidsoorlog'' genoemd, omdat na de oorlog [[Vorstendom Roemenië]], dat vocht aan de Russische zijde, zijn onafhankelijkheid verkreeg van het [[Ottomaanse Rijk]].

In [[1877]] nam [[keizerrijk Rusland]] grote delen van het [[Ottomaanse Rijk]] in haar bezit en deelde deze uit onder de Slavische landen in de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]]. Rusland droomde van de [[Bosporus (zeestraat)|Bosporus]] en de Slaven maakten zich klaar om de Turkse leiders aan te vallen.

Op 16 april 1877 tekenden [[Vorstendom Roemenië|Roemenië]] en [[Keizerrijk Rusland|Rusland]] een verdrag te [[Boekarest]], waarin stond dat Russische troepen de toestemming hadden om te marcheren door Roemeens grondgebied, onder voorwaarde dat Rusland de integriteit van Roemenië respecteerde. De mobilisatie begon en ongeveer 120.000 soldaten werden massaal naar het zuiden van het land gestuurd ter beveiliging en verdediging tegen een eventuele aanval van de Ottomaanse troepen ten zuiden van de [[Donau]]. Op 24 april 1877 verklaarde Rusland de oorlog aan het Ottomaanse Rijk en viel Roemenië binnen door de zonet gebouwde Eiffelbrug. Ongeveer een miljoen Turken zijn toen gevlucht naar Turkije (worden [https://en.wikipedia.org/wiki/Muhacir muhacir] genoemd).

[[Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland|Groot-Brittannië]] voelde zich genoopt de opmars van de Russen te stuiten, omdat daardoor de Britse machtspositie werd bedreigd Britse machtspositie in de [[Middellandse Zee]], die door de aanleg van het [[Suezkanaal]] van groot belang was geworden voor het [[Britse Rijk|Britse koloniale rijk]].

De Vrede van San Stefano was zeer in het nadeel van de Turken en de volledige onafhankelijkheid van [[Roemenië]], [[Vorstendom Servië]] en [[Vorstendom Montenegro]] werd vastgelegd. [[Dobroedzja]] en [[Bessarabië]] kwamen aan Rusland en tussen de [[Donau]] en de [[Egeïsche Zee]] kwam een groot-[[Vorstendom Bulgarije]] te liggen, dat een Ottomaanse vazalstaat moest worden, maar de eerste twee jaar nog militair door Rusland zou worden bezet.

Bij dat Congres van Berlijn werd [[Cyprus]] toegewezen aan Groot-Brittannië en [[Tunesië]] aan [[Derde Franse Republiek|Frankrijk]]. Turkije kreeg krachtens de besluiten van dat congres een deel van het bij de Vrede van San Stefano verloren gebied terug en de Russische beschermeling, de vorst van Bulgarije, moest daarom flink wat gebied opgeven.