Salon des Refusés: verschil tussen versies

De tentoonstelling van de Salon des Refusés begon op 15 mei terwijl de officiële salon al op 1 mei geopend was. Vanaf het begin trok de eerste een groot aantal bezoekers. Op zondagen telde men tot 4.000 bezoekers. Daarmee toonde deze expositie een grotere aantrekkingskracht dan de officiële salon. De pers wijdde aan de in de Salon des Refusés tentoongestelde kunstenaars meer en langere artikelen, zodat in de pers de grap de ronde deed dat de kunstenaars van de Parijse salon hoopten het volgende jaar ook afgewezen te worden om zo meer aandacht te krijgen. De meerderheid van de artikelen was echter afwijzend over de hier tentoongestelde kunst en ook de reactie van het publiek was afwijzend. Men lachte om de afgewezen werken.

 

De strategie van de jury om Whistlers ''Meisje in het Wit'' zo op te hangen dat het geen enkele bezoeker kon ontgaan, had het gewenste effect. [[Émile Zola]] berichtte dat het schilderij door de bezoekers bijzonder vaak bespot werd. Het schilderij, dat tegenwoordig op grond van zijn harmonie van verschillende tonen wit als een meesterwerk wordt beschouwd, wekte vanwege zijn onconventionele manier van schilderen en afbeelden bij het publiek en de critici een bijzonder sterke afwijzing op. Whistler had op het schilderij zijn geliefde Jo geportretteerd, die door een Amerikaanse criticus beschreven werd als een :''krachtig, roodharig wijf met een lege blik en zielloze ogen, die om onverklaarbare reden op een wolfsvel staat.'' (citaat naar Rewald, pag. 62)

[[Bestand:Edouard Manet 024.jpg|thumb|300px|[[Edouard Manet|Manet]], [[Le déjeuner sur l'herbe]], 1863, [[Musée d'Orsay]], [[Parijs]]]]

 

== Literatuur ==

* Gotthard Jedlicka: ''Edouard Manet'', Eugen Rentsch Verlag, Erlenbach-Zürich, 1941