Bettino Craxi: verschil tussen versies

In [[1980]] trad de PSI toe tot de tweede regering-[[Francesco Cossiga|Cossiga]]. In juli 1983 werd Craxi de eerste [[socialisme|socialistische]] premier van Italië sinds het begin van de twintigste eeuw. Zijn regering, die tot 1987 standhield, bestond uit [[Christen-democratie|christendemocraten]], [[sociaaldemocratie|sociaaldemocraten]], [[liberalisme|liberalen]], [[Republikeinen (Italië)|republikeinen]] en zijn eigen [[socialisme|socialisten]].

In 1985 werd een Italiaans cruiseschip, de ''[[Achille Lauro]]'', door [[Palestijnen]] in [[Egypte (land)|Egyptische]] wateren gekaapt. Tijdens de kaping werd een oudere [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] passagier door de kapers gedood. De kapers probeerden met een vliegtuig naar [[Joegoslavië]] te ontsnappen. Amerikaanse gevechtsvliegtuigen dwongen de kapers om op [[Sicilië]] te landen. Craxi weigerde echter om de kapers aan de Amerikanen uit te leveren en liet ze naar [[Joegoslavië]] vertrekken. De Amerikanen waren hier verbolgen over, maar ook binnen het kabinet rees kritiek: drie republikeinse ministers traden af. Craxi bood zijn ontslag aan, maar kon daarna een nieuwe regering vormen waarin dezelfde partijen werden opgenomen die in de vorige regering zaten.

Bettino Craxi was zeer populair geworden door deze actie en hij ontving in de [[Senaat (Italië)|Senaat]] een staande ovatie. ''[[The Economist]]'' noemde hem "'de sterkste man van [[Europa (continent)|Europa]]"'.

In maart 1987 diende Craxi zijn ontslag in, omdat strubbelingen tussen de christendemocraten en socialisten, de belangrijkste partners binnen de coalitie, het regeren onmogelijk maakten. Bij de verkiezingen van april 1987 kwamenkwam zowel de DC (Democrazia Cristiana) als de PSI (Socialistische Partij van Italië) als winnaarswinnaar uit de bus, maar Craxi vormde geen regering meer. Onder Craxi was er sprake van grote stabiliteit in Italië. De regering-Craxi was tot de tweede regering-[[Silvio Berlusconi|Berlusconi]] de langstzittende naoorlogse regering.

Aan het einde van de [[1980-1989|jaren tachtig]] begonnen enkele [[Milaan (stad)|Milanese]] rechters een onderzoek naar vermeende [[corruptie]] binnen de PSI van [[Milaan (stad)|Milaan]]. Milaan was in die dagen het bolwerk van de PSI. [[Paolo Pillitteri]], de schoonzoon van Craxi, was toen burgemeester van Milaan. Men vermoedde dat er met de partijfinanciering van de Milanese PSI was gesjoemeld. Het onderzoek breidde zich al snel uit naar andere afdelingen van de PSI en naar Craxi en zijn naaste omgeving zelf.

Spoedig werd niet alleen de PSI van corruptiepraktijken verdacht, maar ook andere partijen werden onderzocht. Veel Italiaanse politieke partijen bleken bolwerken van corruptie te zijn en het bleek dat politici zich vooral schuldig hadden gemaakt aan verduistering van overheidsgelden, vriendjespolitiek (cliëntelisme) en zelfverrijking. Boze DC- en PSI-leiders beschuldigden de onderzoekers ervan vooral de partijen te onderzoeken die lid waren geweest van de vijfpartijencoalitie van Craxi, terwijl zij bijvoorbeeld de [[Communistische Partij van Italië]] en andere partijen die nietgeen lid waren van de coalitie nauwelijks onderzochten op corruptiepraktijken. De PSI was vooral verbitterd dat Bettino Craxi, hun populaire leider, werd beschuldigd van grootschalige corruptie.

Craxi ontkende de illegale partijfinancieringen niet. Craxi meende dat ''iedere'' Italiaanse partij schuldig was aan corruptie.

Craxi's levensstijl was in het begin van de jaren negentig in opspraak. Voor een socialistisch leider en leider van een partij die in grote financiële moeilijkheden verkeerde, leefde Craxi in erg grote weelde: hij woonde in het luxueuze hotel ''Raphael'' in het centrum van [[Rome (stad)|Rome]], ook had hij een grote villa in [[Hammamet]], [[Tunesië]], waar president [[Ben Ali]] aan de macht was, met wie hij goede contacten onderhield. Hij onderhield ook nauwe betrekkingen met [[Siad Barre]], de dictator (tot [[1991]]) van [[Somalië]].

Craxi's populariteit was in het begin van de [[1990-1999|jaren '90]] gedaald tot een dieptepunt. Toen de kans op een gevangenisstraf groot werd, vluchtte hij naar Tunesië waar hij, onder bescherming van president Ben Ali, tot zijn dood op 19 januari 2000 (als gevolg van [[Diabetes mellitus|diabetes]]) bleef wonen.

Volgens aanhangers van zowel [[Silvio Berlusconi]] als Craxi is er duidelijk een parallel te trekken tussen Berlusconi en Craxi. Beide leiders zouden het beste voor hebben met Italië, en juist daarom vervolgd worden door rechters die er alleen maar op uit zouden zijn om carrières te ruïneren en om hun naam te vestigen. Het is daarom niet verwonderlijk dat de PSI (thans de [[Socialistische Partij - Nieuwe PSI]]) zich tegenwoordig heeft aangesloten bij het [[Huis van de Vrijheden]], Berlusconi's coalitie.