Vorstendom Transsylvanië: verschil tussen versies

De val van [[Oradea|Nagyvárad]] in 1660 luidde het begin in van een periode waarin de macht van het vorstendom afkalfde, ten voordele van de Habsburgse koningen. In [[april]] [[1661]] verklaarde de Transsylvanische raad onder het bestuur van prins Kemeny zich onafhankelijk van de Ottomanen. Ze vroegen steun aan in Wenen, maar een geheime overeenkomst tussen de Ottomanen en de Habsburgers zorgde ervoor dat de Habsburgse positie nog meer versterkte. Na het verlies van de Ottomanen bij het [[Beleg van Wenen (1683)|beleg van Wenen]] in 1683 begonnen de Habsburgers hun bestuur over het voormalige autonome Transsylvanie geleidelijk verder uit te breiden. Het gevolg hiervan was dat aan het einde van de zeventiende eeuw het vorstendom volledig onder controle stond van het door de Habsburgers gecontroleerde [[Koninklijk_Hongarije (1526-1867)|Hongarije]] kwam. Vanaf de vrede van [[Satu Mare (stad)|Satu Mare]] in [[1711]] wisten de Habsburgers hun macht te verstevigen en werden de Transsylvanische prinsen door gouverneurs vervangen. In 1765 werd het gebied opgewaardeerd tot het [[grootvorstendom Transsylvanië]], als [[Kroonland_(Oostenrijk)|kroonland binnen Oostenrijk]]. Het streven van de Habsburgers om Transsylvanië te katholiceren was deels mislukt, maar de positie van de Kerk was inmiddels wel gepriviligeerd. Een aanzienlijk deel van de Orthodoxe en tegelijk Roemeense meerderheid van de bevolking was wel verbonden aan de [[Kerk van Rome]] door hun opname in een eveneens gepriviligeerde [[Grieks-Katholieke kerk]] waarin aan priesters het huwelijk was toegestaan en de oosterse riten werden gevierd, maar waarin de bisschoppen het oppergezag van de [[Paus]] erkenden.