Halfafzinkbaar platform: verschil tussen versies

Met de ''Blue Water Rig No. 1'' begon de eerste generatie semi's, die tot zo'n 200 meter waterdiepte konden werken. In 1963 werd het eerste platform gebouwd dat bij nieuwbouw al halfafzinkbaar was, de ''[[Ocean Driller (schip, 1963)|Ocean Driller]]'' van [[Ocean Drilling and Exploration Company|Odeco]], een jaar later gevolgd door zusterplatform ''[[Ocean Explorer (schip, 1964)|Ocean Explorer]]''. Deze hadden een opmerkelijk V-vormig ontwerp en waren ontworpen om zowel als afzinker en als halfafzinker te fungeren. Deze hybride vorm werd gevolgd door veel series uit de eerste generatie, waaronder de [[Ocean Queen (schip, 1965)|Ocean Queen-serie]], de [[Sedco 135 (schip, 1965)|Sedco 135-serie]] en de [[Pentagone 81 (schip, 1969)|Pentagone-serie]]. Hoewel Shell in 1963 met een drie weken durende [[Shell Course for Industry, Floating Drilling and Underwater Well Completions]] ondermeeronder meer de techniek achter de semisubmersible gedeeld had met de concurrentie, werden nieuwe ontwerpen met veel geheimzinnigheid omgeven, zodat de eerste generatie veel uiteenlopende varianten kent waarvan geen enkele het halfafzinkbare concept optimaal gebruikt. Howel er van de Sedco 135-serie en de Pentagone-serie ook nog in de jaren 1970 enkele platforms werden gebouwd, was toen al de tweede generatie gearriveerd die verder uitontwikkeld was. Naarmate de platforms van de eerste generatie het moeilijk kregen met deze concurrentie, werden enkele omgebouwd van mobiele buitengaatse booreenheden (''Mobile Offshore Drilling Units'', MODU's) tot [[Floating Production, Storage and Offloading|Floating Production System]] (FPS). De ''[[Transworld Rig 58 (schip, 1966)|Transworld Rig 58]]'' was in 1975 de eerste toen het als ''North Sea Pioneer'' werd ingezet in het [[Argyll-veld]] op de Noordzee.