Halfafzinkbaar platform: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 40:
Begin jaren 1970 werden de eerste platforms van de tweede generatie gebouwd. In deze periode kwamen de eerste [[Boorschip|boorschepen]] op de markt die in staat waren om naast [[kernboring]] ook naar olie te boren en daarmee met hun grote [[Draagvermogen (scheepvaart)|draagvermogen]] concurrenten werden van de semi's. De nieuwe semi's kregen dan ook een groter draagvermogen en konden daardoor meer [[boorpijp]] meenemen en grotere ankerlieren gebruiken, zodat ze op dieper water konden boren. Vanaf dan werden alleen nog multi-hull semi's gebouwd, in toenemende mate met een ''deck box'' op de kolommen volgens de [[kokerbalk]]constructie zoals al was toegepast in het ontwerp van de Mohole-semi. Het werkdek kreeg daarmee meer een rompvorm dan de eerdere platte dekken.
[[Bestand:Oil rig in Gibraltar.JPG|{{largethumb}}|left|De ''Etesco Millennium'', gebouwd als ''[[Penrod 75 (schip, 1976)|Penrod 75]]'', waarbij diagonale bracings ontbreken]]
Een vroeg platform van de tweede generatie was de ''[[Ocean Victory (schip, 1972)|Ocean Victory]]''. Deze serie had in plaats van de vakwerkconstructie van de vorige generatie diagonale en horizontale buizen (''bracings'') en ook zelf [[Scheepsvoortstuwing|voortstuwing]]. Het had ook nog vier pontons, wat bij latere ontwerpen werd teruggebracht naar twee om het sleepgedrag te verbeteren. Bij enkele ontwerpen ontbraken de horizontale buizen, zoals bij het SCP III-Mark 2-ontwerp van de ''[[Chris Chenery (schip, 1974)|Chris Chenery]]''. In veel gevallen werden deze later alsnog aangebracht omdat de [[splijtkracht]]en hoger lagen dan gedacht. Deze krachten treden op door de horizontale versnellingen van de [[Oppervlaktegolf (vloeistofdynamica)|golven]] en trekken de pontons uit elkaar.<ref>DNV Ocean, Me315, ''Ocean Engineering'', [http://research.dnv.com/hci/ocean/bk/c/a36/s6.htm Section 3.6.6 - Forces on Multi-Hull Semisubmersibles]</ref> De [[Penrod 70 (schip, 1973)|Penrod 70-serie]] had juist alleen horizontale bracings zonder de tot dan toe gebruikelijke diagonale bracings. Dit ontwerp was echter onvoldoende gedetaileerd, zodat ook hier problemen optraden en alsnog diagonale bracings werden geplaatst of het platform naar een mindere ruwe omgeving werd verplaatst.
De [[oliecrisis van 1973]] maakte offshore aantrekkelijker doordat het de afhankelijkheid van het [[Midden-Oosten]] verminderde en doordat de sterke stijging van de [[olieprijs]] het rendabel maakte. Deze generatie kende dan ook een aantal zeer succesvolle ontwerpen. Van de [[Western Pacesetter I (schip, 1973)|Pacesetter]] van Friede & Goldman en van de [[Aker H-3]] werden er tientallen gebouwd en ook de ''[[Sedco 700 (schip, 1974)|Sedco 700]]'' vond ruime navolging. Veel platforms uit deze series werden later aangepast en dusdanig vergroot om meer draagvermogen te verkrijgen dat deze na ombouw wel tot de vierde generatie worden gerekend.
Van de tweede generatie was de grootste ramp het kapseizen van de ''[[Ocean Ranger (schip, 1976)|Ocean Ranger]]'' tijdens een storm op 15 februari 1982 op de [[Atlantische Oceaan]], 315 kilometer zuidoost van [[St. John's (Newfoundland en Labrador)|St. John's]] bij de [[Grand Banks]], waarbij alle 84 bemanningsleden omkwamen.
Regel 52 ⟶ 53:
=== Derde generatie ===
Begin jaren 1980 kwamen de ontwerpen van de derde generatie in de vaart. Hierbij waren de ervaringen met de ''Alexander L. Kielland'' en de ''Ocean Ranger'' verwerkt, terwijl ook het draagvermogen weer toenam, wat een aanmerkelijke stijging in bouwkosten met zich meebracht. Belangrijke ontwerpen van deze generatie waren [[Bingo 3000|Bingo 3000/4000]], de [[Ocean Odyssey (schip, 1983)|Ocean Odyssey-serie]] (een verbeterde ''Ocean Ranger'') en de ''[[Zapata Arctic (schip, 1984)|Zapata Arctic]]'' naar het SS-4000-ontwerp. Zowel het aantal ontwerpen, als het aantal gebouwde platforms lag echter laag doordat de olieprijs in 1982 een langzame daling inzette, waardoor investeringen afnamen. Eind 1985 zette de olieprijs een scherpe daling in en dit bracht investeringen vrijwel tot stilstand. Al met al beslaat deze generatie maar enkele jaren en zeer weinig platforms.
=== Vierde generatie ===
[[Bestand:GVA 4000 Treasure Saga 1983.JPG|{{largethumb}}|Model van de ''[[Treasure Saga (schip, 1983)|Treasure Saga]]'', de eerste uit de [[GVA 4000|GVA 4000-serie]]. In tegenstelling tot eerdere generaties heeft deze geen diagonale bracings meer, maar slechts twee horizontale bracings tussen de kolommen]]
De vierde generatie die vanaf halverwege de jaren 1980 werd ontworpen, was wederom groter. Daarnaast geldt dat deze ontwerpen eenvoudiger waren dan veel eerdere ontwerpen met slechts horizontale bracings tussen de kolommen. Waar dit bij de Penrod 70-serie nog problemen had opgeleverd, was dit nu door vooruitgang in de techniek geen probleem meer. De [[GVA 4000|GVA 4000/4500]] is hiervan een goed voorbeeld en was het meest succesvol. Deze generatie kent meer ontwerpen dan de derde, maar door de lage olieprijs zijn er ook hiervan maar weinig van gebouwd. Zo werden er van de [[Trendsetter (platform)|Trendsetter-serie]] die Friede & Goldman als opvolger van de zeer succesvolle Pacesetter hadden ontworpen maar twee platforms gebouwd.
[[Bestand:Thialf IMG 5431 (9221901465).jpg|{{largethumb}}|left|De ''[[Thialf (schip, 1985)|Thialf]]'', in de vaart gebracht als ''McDermott Derrick Barge No.102'']]
Wel werden er in deze periode nog twee grote kraanschepen gebouwd als reactie op de ''Balder'' en ''Hermod''. In 1985 kwam de ''[[Thialf (schip, 1985)|McDermott Derrick Barge No.102]]'' in de vaart en in 1987 de ''[[Saipem 7000 (schip, 1987)|Micoperi 7000]]''. Dit zouden drie decennia lang de grootste kraanschepen ter wereld blijven. In 1983 liet Brown & Root door [[Götaverken Arendal]] (GVA) een ontwerp maken voor een halfafzinkbaar kraanschip met een totale capaciteit van meer dan 11.000 shortton. Nadat echter bekend werd dat [[McDermott International|McDermott]] en [[Micoperi]] vergelijkbare plannen hadden, trok Brown & Root zich hieruit terug.
==Technische gegevens==
| |||