Tot ongeveer [[400|400 n.Chr.]] had Japan een zogenaamde "[[orale cultuur]]", dat wil zeggen dat de Japanners géén schrift bezaten en alleen mondeling konden communiceren. Japan onderhield contacten met China en het eerste schrift dat de Japanners zagen was het [[Hanzi|Chinese schrift]]. Het leek dus logisch dat ze dit schrift zouden overnemen, te meer omdat deDe Japanners zeernamen gecharmeerd waren van de hoog ontwikkeldehet Chinese cultuur. Het schrift datover ze overnamenen noemden de Japannershet ''Kanji''. enKanji betekent "schrifttekens van Han", dat waarschijnlijk slaat op de [[Han-dynastie]] in China.
DeVanwege Japansede taalstructuuraanwezige is echter totaal andersverschillen dantussen de Chinese en hetJapanse bleektaalstructuur alis vrijechter snelonmogelijk datom hetin Chinese schrift grote tekortkomingen had omKanji de volledige Japanse taal te kunnen weergeven. Met name voor werkwoordsvormen had men extra karakters nodig en uit de overgenomen Kanji ontwikkelde men twee eigen klank- of lettergreep-alfabetten: de [[hiragana]]- en [[katakana]]karakters.
Tegenwoordig leren Japanners ook onze latijnse (romeinse) letters die zij [[romaji|rōmaji]] noemen. Japanse kinderen leren dus op school vier schriftsoorten: kanji, hiragana, katakana en rōmaji.
