Geschiedenis van de Joden in Frankrijk: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
1 bron(nen) gered en 0 gelabeld als onbereikbaar #IABot (v1.4.2) |
k lf met AWB |
||
Regel 8:
Tot de 6e eeuw bouwden de Joden [[synagoge]]n in de grootste Romeinse administratieve centra, gelegen langs de handelsroutes zoals Marseille, Arles, Uzès, Narbonne, Clermont, Orléans, Parijs en Bordeaux. Ze genoten op basis van de Romeinse wet hetzelfde aanzien als hun medeburgers. Ze onderhielden goede banden met de Galliërs, ook na de kerstening van [[Gallië]].<ref>{{en}}Jewish encyclopedia: Roman-Gallic Epoch</ref>
Op het einde van de 6e eeuw verkeerden de Joden in Gallië in verschillende situaties: bisschop [[Gregorius van Tours]] (538-594) beschreef in 576 de totale vernieling van de synagoge van [[Clermont-Ferrand|Clermont]] en de daaropvolgende bekering van joden.<ref>''Être juif dans la société française'', Beatrice Philippe, uitgeverij Montalba, 1979</ref> In Parijs daarentegen werd koning [[Chilperik I]] (539-584) geadviseerd door de Jood Priscus, die de bekering weigerde.<ref>{{fr}} [
== Het karolingische rijk ==
Regel 154:
===De Joden in de Elzas===
Tot aan de annexatie van het gebied door Frankrijk in 1648 leefden de Joden in de Elzas zoals de andere Joden in het Heilig Roomse Rijk, ze waren met andere woorden afhankelijk van de verbrokkelde lokale besturen. Ze werden doorgaans verboden overdag in de steden te komen (zoals in Straatsburg en Colmar) waar de burgerij, die handel dreef ze niet tolereerden. De ''grüsselhorn'' blies vanaf de toren van de kathedraal om het tijdstip aan te geven wanneer de Joden de stad mochten binnenkomen. Ze mochten wel hun geldzaken uitvoeren op het platteland, doch het werd hen verboden daar gronden aan te kopen.<ref name="War">{{Citeer web|url=http://judaisme.sdv.fr/histoire/historiq/histo/index.htm|titel=Geschiedenis van de Joden van de Elzas|auteur=groot-rabbijn Max Warschawski}}</ref>
Na de annexatie door Frankrijk in 1648 veranderde er niet veel voor de Joodse gemeenschap. Het mag een vooruitgang genoemd worden dat de Joden niet actief vervolgd werden door de koninklijke macht. Ze waren nog steeds verplicht de [[Leibzoll]] <ref group=N>De ''Leibzoll'' (lijftaks) was een lijfelijke belasting die de Joden moesten betalen in de middeleeuwen. Ze moesten tol betalen bij het overschrijden van een grens. De Leibzoll werd in 1784 in Frankrijk opgeheven. De steden Straatsburg en Bergheim verzetten zich aanvankelijk tegen deze opheffing en een tussenkomst van de [[Raad van State (Frankrijk)|Raad van State]] was noodzakelijk.</ref> te betalen. Niettegenstaande dat deze belasting werd opgeheven in 1784 beknotte een open brief van de koning datzelfde jaar de vrijheden van de Joden.<ref name="blum157">''Histoire des Juifs en France'', blz.
=== De Portugese Joden in het zuidoosten van Frankrijk===
Regel 240:
===stichting van l’Alliance Israélite Universelle (AIU)===
In 1860 werd ''l'Alliance Israélite Universelle'' (Israëlitische Universele Alliantie) opgericht door Joodse notabelen waaronder Adolphe Crémieux. Deze vereniging kwam er naar aanleiding van de zaak [[Edgardo Mortara|Mortara]]. Het doel was om de eer van de Joden te verdedigen telkens deze aangevallen werd. De vereniging organiseerde joods en seculier onderwijs en groeide uit tot een internationale groep die nog steeds actief is.<ref name="cat">{{Citeer web|url=http://www.cairn.info/revue-archives-juives-2001-1-page-23.htm|auteur=Catherine Nicault|titel=L’Alliance au lendemain de la Seconde Guerre mondiale: ruptures et continuités idéologiques|site=[[Cairn.info]]|série=Archives juives|date=Janvier 2001, N
===Liberale, conservatieve en orthodoxe joden===
| |||