Hopediamant: verschil tussen versies

De '''Hopediamant''' is een diep blauwe diamant die wordt tentoongesteld in het [[National Museum of Natural History]] van het [[Smithsonian Institute]] te Washington. De diamant zou zijn bezitter ongeluk bezorgen. De HopediamantHij heeft een briljant blauwe kleur die wordt veroorzaakt door sporen van het element [[Boorboor (element)|boor]] in de diamant. Wanneer de diamant met [[ultraviolet]] licht wordt beschenen treedt er rode [[fluorescentie]] op waardoor de diamant is geclassificeerd als een diamant van het type IIb.<br>

De oorspronkelijke diamant werd gevonden in de [[Kollurmijn]] in de plaats [[Golkonda|Golconda]] in [[India]] als een ruw gesneden driehoek van 112 3/16 [[Karaat (massa)|karaat]] (22,44 gram). De [[Frankrijk|Franse]] koopvaarder [[Jean-Baptiste Tavernier]] kocht de diamant in [[1660]] of [[1661]]. De blauwe diamant van Tavernier is legendarisch omdat beweerd wordt dat de diamant is gestolen uit het oog van een beeld van de Hindoestaanse godin [[Sita (godin)|Sita]]. In [[1668]] verkocht Tavernier de diamant aan koning [[Lodewijk XIV]] van Frankrijk. Hofjuwelier Sieur Pitau sleep de ruwe diamant tot een 67 1/8 karaat (13,4 gram) steen. De steen werd bekend als ''De [[De Blauwe Diamant van de Kroon]]''. De diamant werd in goud gezet en aan een ketting bevestigd, zodat de koning de diamant tijdens plechtigheden kon dragen. In 1749 werd de diamant op een versiersel van de [[Orde van het Gulden Vlies]] geplaatst. Na de dood van [[Lodewijk XV van Frankrijk|Lodewijk XV]] raakte de diamant in onbruik.

In 1792 tijdens de [[Franse Revolutie]] werden de Franse kroonjuwelen, waaronder de Blauwe Diamant, gestolen. en hoewelHoewel veel andere juwelen weer terechtkwamen, werd er van de Blauwe Diamant niets meer vernomen tot er in [[1812]] in [[Londen]] een bijzondere blauwe diamant opdook bij diamanthandelaar Daniel Eliason.

De Hopediamant werd op de [[wereldtentoonstelling van 1851]] in Londen tentoongesteld en op een tentoonstelling in [[Parijs]] in [[1855]], maar lag gewoonlijk in de kluis. Henry Hope overleed op 4 december 1862 en zijn vrouw Adèle erfdewas alles,de bijenige erfgenaam. Bij haar overlijden ging de gehele erfenis naar haar kleinzoon Henry Francis Hope Pelham-Clinton-Hope. Hij erfde de Hope erfboedel in 1887. Hij kon echter niets met de erfenis doen zonder toestemming van de rechter.

De diamant werd verkocht voor £29.000 aan de juwelenhandelaar Adolf Weil, die op zijn beurt de diamant verkocht aan diamanthandelaar Simon Frankel. Simon FrankelDeze nam de diamant vervolgens mee naar [[New York (stad)|New York]], waar de diamanthij werd getaxeerd op $141.032 (gelijk aan £28.206).

Cartier herstelde de steen en brachtverkocht hem terug naar Amerika in 1911 door hem te verkopen aan de Amerikaanse societydame [[Evalyn Walsh McLean]]. Zij heeft de Hope Diamant gedragen tijdens diverse sociale evenementen die zij zelf organiseerde. Bij haar overlijden, in 1947, liet zij de diamant na aan haar kleinkinderen. Hoewel de diamant in hun bezit was, konden ze er pas over beschikken als ze 25 jaar oud waren, aangezien de erfenis in een trustfonds was geplaatst, wat zou betekenen dat ze minimaal 20 jaar moesten wachten. De beheerders van het trustfonds hadden echter een overeenkomst bereikt dat ze de diamant mochten verkopen om schulden te vereffenen. In 1949 verkochten zij de diamant aan [[Harry Winston]] uit New York.

Harry Winston stelde de Hope Diamant tentoon in zijn "Hof van Juwelen", een rondreizende tentoonstelling door heel Amerika. In augustus 1958 werd de diamant tentoongesteld in de Canadese Nationale Tentoonstelling. Hij had ook het [[facet]] laten versnijden om de schittering van de diamant te vergroten. Op 7 november [[1958]] schonk hij de diamant aan het Smithsonian Institution door hetdeze te versturen via de post. Winston geloofde nooit in de verhalen betreffende de [[vloek (onheilsbezwering)|vloek]]. Hij stierf in 1978 aan een hartaanval op de leeftijd van 82.{{feit}}

De Hopediamant maakt deel uit van de nationale collectie van het Smithsonian Institution. In het begin werd de diamant tentoongesteld in een glazen kluis in het museum. De diamant werd in 1962 uitgeleend om getoond te worden op een Franse juwelententoonstelling en in 1965 zelfs aan [[Zuid-Afrika]] voor een tentoonstelling. Nadat de verbouwingen van het Smithsonian Institution in 1997 waren afgerond, werd de diamant tentoongesteld in zijn eigen zaal op een roterend voetstuk in een glazen cilinder van kogelwerend glas.

Het meest recente onderzoek, in december 1988, heeft aangetoond dat de diamant 45,52 karaat (9,104 gram) weegt. HetHij wordt omschreven als een buitengewoon donkere blauwe diamant. De diamant heeft een vertragend fluorescerend effect, net zoals diverse andere diamanten. Wanneer de lichtbron wordt verwijderd vertoont de diamant rode fluorescentie. De afmetingen van de diamant zijn 25,60mm x 21,78mm x 12,00mm.

De eerste verhalen van de [[vloek (onheilsbezwering)|vloek]] over de Hope Diamant doken op in [[1909]]. Op 25 juni van dat jaar verscheen er een artikel in ''[[The Times]]'' met een lijst met voormalige eigenaren van de diamant en hoe deze onder vreemde omstandigheden waren overleden.

Volgens de legendeslegende werdwas de diamant door Tavernier gestolen uit het standbeeld van een Hindoestaanse god. De diamant wasvormde één van de twee ogen van dehet godbeeld. Toen de priesters erachter kwamen dat de diamant verdwenen was hebbenzouden ze een vloek hebben uitgesproken opover eenieder die de diamant in bezit had. <br>
Eén van de redenen dat er wordt getwijfeld aan dit verhaal is dat de tweeling van de diamant nooit is gevonden. Tavernier zou overleden zijn aan koorts vlak na het vinden van de diamant, maar in werkelijkheid werd hij 84 jaar oud.

De actrice Mei Yohe gaf de Hope Diamant de schuld van haar ongeluk. In juli 1902, een paar maanden naar haar scheiding van Lord Francis, vertelde zij de politie van [[Australië (land)|Australië]] dat haar minnaar Sterke Putman haar had verlaten en alle sieraden had meegenomen. Hoe onwaarschijnlijk ook, het paar verzoende zich een jaar later, maar scheidde uiteindelijk in [[1910]]. Gedurende haar derde huwelijk, met filmproducent [[George Kleine]], overtuigde ze hem een 15-delige serie te maken over de Hopediamant, genaamd: ''The Hope Diamond mystery''. Deze succesloze film voegde nog meer speculaties en fictieve personen toe om de reputatie van de diamant kracht bij te zetten. In 1921 huurde zij Henry Leyford Gates inom de film ''The mistery of the Hope Diamond'' te schrijven waarin zijzelf de rol van Francis Hope op zich nam. Ook deze film voegde meer fictieve personen en speculaties toe aan de vloek van de Hopediamant. [[Jean-Paul Marat]] werd onder andere toegevoegd als slachtoffer van de diamant. Mey Yohe droeg ook haar namaakexemplaar van de diamant om zo meer publiciteit te krijgen en haar carrière nieuw leven in te blazen.