Openbare weg: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Voetnoten, links |
k https://nl.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Wikiproject/SpellingCheck, replaced: Wegenverkeerswet → Wegenverkeerswet met AWB |
||
Regel 1:
Een '''openbare weg''' is een [[weg]] waar iedereen altijd gebruik van mag maken.
==Nederland==
Regel 6:
De Wegenwet regelt echter niet wanneer een beloopbaar of berijdbaar stuk grond als 'weg' moet worden aangemerkt. De wetgever heeft dit aan de praktijk willen overlaten.<ref name="leistra">Wiert Leistra, [http://advocaatwegen.nl/wat-is-een-weg-wegenwet/ Wat is een weg volgens de Wegenwet?], LiebregtsLeistra Advocaten, 2 april 2016</ref> De [[Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Nederland)|Afdeling bestuursrechtspraak]] van de [[Raad van State (Nederland)|Raad van State]] heeft dit in een uitspraak uit 2008 wel nader bepaald, als ''verkeersbanen die een functie vervullen ten behoeve van het afwikkelen van het openbare verkeer en die derhalve naar hun aard of functie een grote, onbepaalde publieksgroep dienen''.<ref>Raad van State, Afdeling Bestuursrechtspraak, uitspraak van 5 maart 2008, [http://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RVS:2008:BC6035 ECLI:NL:RVS:2008:BC6035]</ref> Dit sluit bijvoorbeeld veel doodlopende wegen uit (die alleen dienen ter ontsluiting van één of enkele erven) of wegen en paden met een uitsluitend recreatief karakter.<ref name="leistra" />
Daarnaast zijn er wegen die, hoewel niet (noodzakelijk) openbaar in de zin van de Wegenwet, wel voor eenieder toegankelijk zijn. Het kan dan bijvoorbeeld gaan om een [[eigen weg]] die door de eigenaar voor alle verkeer is opengesteld. Deze wegen hebben een openbaar karakter, en hier gelden in beginsel de bepalingen van de [[Wegenverkeerswet 1994|Wegenverkeerswet]] (WVW) die betrekking heeft op 'alle voor het openbaar verkeer openstaande wegen of paden' (art. 1 lid 1 b. WVW).
In Nederland worden de meeste openbare wegen (in de zin van de Wegenwet) beheerd door de overheid, zijnde het [[Rijksoverheid|Rijk]], een [[provincie]], een [[gemeente (bestuur)|gemeente]] of een [[waterschap]]. Ook kan een [[particulier]] of een [[bedrijf]] een openbare weg in beheer hebben. Een voorbeeld is de [[Westerscheldetunnel]]. Dit is een openbare weg, hoewel deze wordt beheerd door de [[Naamloze vennootschap|NV]] Westerscheldetunnel.
In Nederland is er in totaal 132.397
*119.437
*7856
*5107
{{Tabel wet
Regel 20:
| artikel = 4
| omschrijving = 1.Een weg is openbaar:<br>
::I. wanneer hij, na het tijdstip van dertig jaren vóór het in werking treden van deze wet, gedurende dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest;
::II. wanneer hij, na het tijdstip van tien jaren vóór het in werking treden van deze wet, gedurende tien achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest en tevens gedurende dien tijd is onderhouden door het Rijk, eene provincie, eene gemeente of een waterschap;
::III. wanneer de rechthebbende daaraan de bestemming van openbaren weg heeft gegeven.
2.Het onder I en II bepaalde lijdt uitzondering wanneer, loopende den termijn van dertig of van tien jaren, gedurende een tijdvak van ten minste een jaar duidelijk ter plaatse is kenbaar gemaakt, dat de weg slechts ter bede voor een ieder toegankelijk is.<br>
3.Dit kenbaar maken kan geschieden door het stellen van opschriften als: eigen weg, particuliere weg, private weg en soortgelijke, of door andere kenteekenen.
Regel 45:
1. Een overheid kan een weg bestemmen tot openbaar gebruik, door het opstellen / goedkeuren van een plan (onteigeningsplan, RUP, …) of het stellen van een handeling die uiteindelijk zal leiden tot het creëren van een weg voor het publiek gebruik (zoals een besluit tot erkennen als buurtweg).
2. Een particulier kan een eigen private weg bestemmen tot het openbaar gebruik. Dit gebeurt vaak bij wegen die worden aangelegd in verkavelingen.
3. Het publiek gebruik van een weg kan op termijn eveneens leiden tot een bestemming tot openbaar gebruik.<ref>F. VAN NESTE en S. SNAET, “Domeingoederen”, Onroerend goed in de praktijk, I.B.2-4.</ref> Zo kan de feitelijke doorgang van het publiek een openbare bestemming tot stand brengen<ref>F. WASTIELS, Handboek wegenrecht (afgekort: Wegenrecht), 1986, nr. 3, 5.</ref>.
| |||