Versie van 15 okt 2016 21:03 bewerken Kiro Vermaas (overleg \| bijdragen) 5.511 bewerkingen Musica universalis ← Oudere bewerking		Versie van 20 okt 2016 11:02 bewerken ongedaan maken Jwstekelenburg (overleg \| bijdragen) 4 bewerkingen k Enkele grammaticale correcties Label: Visuele tekstverwerker Nieuwere bewerking →
Regel 7: Het Pythagoreïsche gedachtegoed werd gedomineerd door de [[wiskunde]], maar het bevatte ook veel [[mystiek]]e elementen. Op het domein van de [[kosmologie]] bestaat er veel onenigheid over de opvattingen van Pythagoras zelf, maar de meeste geleerden nemen aan dat het pythagoreïsche idee van de [[reïncarnatie\|overdracht van de ziel]] te fundamenteel is binnen de stroming om beschouwd te worden als een latere toevoeging door een van Pythagoras' volgelingen. Anderzijds is het echter onmogelijk om met zekerheid de precieze afkomst van het Pythagoreïsche begrip van [[substantie]] te bepalen. Het lijkt dat de Pythagoreïsche opvatting begint bij de opvattingen van [[Anaximandros]] over de eerste [[Oerstof\|oersubstantie]] van de dingen als het "onbepaalde" of ''[[Apeiron]]''. De pythagoreërs stellen dat het "onbepaalde" of "onbegrensde" vorm krijgt door "begrenzing". Pythagoras zelf liet geen geschriften na, maar opde ~~basis van het werk~~werken van [[Parmenides]], [[Empedocles]], [[Philolaus]] en [[Plato (filosoof)\|Plato]], allen filosofen die beschouwd worden als Pythagoreërs of denkers wier opvattingen beïnvloed werden door het Pythagorisme, schetsen een erg divers beeld van waaruit het erg moeilijk is om vast te leggen wat de gemeenschappelijke centrale Pythagoreïsche thema's waren. Als we vertrouwen op [[Philolaus]], waarover de geleerden het eens zijn dat hij beschouwd kan worden als representatief voor de Pythagoreïsche school, krijgt men een erg complex beeld. [[Aristoteles]] verklaart hoe de Pythagoreërs, waarmee hij doelt op de kring rond Philolaus, de theorie van Anaximandros over het [[Apeiron]] en het [[Peiron]] verder ontwikkelden: Regel 16: :"De Pythagoreërs stelden bovendien dat leegte bestaat en dat het de hemel binnendringt vanuit de onbeperkte adem - het ademt als het ware leegte in. De leegte onderscheidt de naturen van de dingen, aangezien het datgene is dat de opeenvolgende termen in een reeks scheidt en onderscheidt. Dit gebeurt in eerste instantie voor de getallen; aangezien de leegte hun natuur onderscheidt." Wanneer het [[Apeiron]] ingeademd wordt door het [[Peiron]] zorgt het voor scheiding, wat ook lijkt in te houden dat het "de opeenvolgende termen in een reeks scheidt en onderscheidt". In plaats van een ongedifferentieerd geheel hebben we een levend geheel van onderling verbonden delen die gescheiden zijn door een "leegte" ~~die hen scheiden~~. Deze 'inademing' van het apeiron is meteen ook wat de wereld [[wiskunde\|wiskundig]] maakt. Niet enkel wiskundig beschrijfbaar, maar puur mathematisch, aangezien het aantoont dat getallen en de realiteit geconstitueerd worden op basis van hetzelfde principe: Zowel het continuüm van getallen (dat bestaat uit een reeks van opeenvolgende termen, gescheiden door leegte) en het domein van de werkelijkheid, de kosmos, zijn beide een samenspel van vorm en leegheid, Apeiron en Peiron. Wat deze theorie wezenlijk onderscheidt van de oorspronkelijke theorie van [[Anaximandros]] is dat dit samenspel van Apeiron en Peiron op een harmonieuze wijze (''Harmonia'') moet gebeuren. Hierover becommentarieert [[Johannes Stobaeus (letterkundige)\|Stobaeus]] het volgende:

Pythagorisme (Pythagoras): verschil tussen versies