Versie van 1 okt 2016 02:21 bewerken Martijnovic (overleg \| bijdragen) 295 bewerkingen →‎Complicerende factoren bij het verdrag: hoort hier niet thuis, valt buiten het onderwerp van het artikel. archaïsch qua toon zeg ← Oudere bewerking		Versie van 1 okt 2016 02:29 bewerken ongedaan maken Martijnovic (overleg \| bijdragen) 295 bewerkingen →‎Uitvoering van het verdrag: hoort hier niet thuis , valt buiten het onderwerp van het artikel (dat handeltover 1824 nl.). archaïsch qua toon zeg Nieuwere bewerking →
Regel 12: De teruggave verliep niet vlekkeloos. De onoverzichtelijke situatie in de Indische Archipel was hiervan de oorzaak. Grote delen van dat wingewest waren voor 'westerlingen' nog niet in kaart gebracht. Dit gold in het bijzonder voor het westelijk gedeelte van [[Nederlands-Indië]], dat nu net het grensgebied vormde tussen de Nederlandse en de Britse [[invloedssfeer\|invloedssferen]]. Bovendien sloten de twee ''regeringen'' het verdrag: wat de ambtenaren ervan dachten die ter plaatse de bepalingen moesten uitvoeren, was een heel andere zaak. Aan Britse zijde waren die ambtenaren nog gebonden aan de [[British East India Company]], die overigens wel onder overheidsgezag stond. Toch waren deze functionarissen geen voorstander van de teruggave en hun medewerking verliep verre van soepel. De [[Honderd Dagen (1815)\|ontsnapping van Napoleon Bonaparte van Elba]] in 1815 bemoeilijkte het proces nog meer. De teruggave was daardoor pas op 19 augustus 1816 voltooid. ~~==Uitvoering van het verdrag==~~ De taak, door deze verbintenis aan Nederland opgelegd, was een uiterst moeilijke: alleen door vriendschappelijke vertogen en vertoning van de [[vlag]] was in het Atjehnese rijk, altijd verscheurd door partijschappen en berucht door [[geweld]] en roofzucht der hoofden, geen orde, geen veiligheid voor de handel te handhaven.<ref>1873. P.J. Veth. Bladzijde 95-96</ref> De [[Verklaring (wetenschap)\|explicatieve nota’s]], die het traktaat vergezelden zetten alles wat dat traktaat aan deugdelijks bevatte op losse schroeven en deden het gehele werk verwateren, hetgeen P.H. van der Kemp in zijn werk ''De geschiedenis van het Sumatra Traktaat'' verontwaardigd deed uitroepen: ''Maar zijn onze Nederlandse diplomaten dan kinderen!'' De beloften door hen gedaan zich te zullen onthouden van elke uitbreiding van [[Politicologie\|staatkundige]] invloed was ongerijmd; immers in tegenspraak met het grootste doel der [[onderhandeling]]. Dezelfde van weinig nadenken getuigende volgzaamheid was er ook ten aanzien van Atjeh. De Engelsen hadden slechts nauwlettend na te gaan of de handelingen der Nederlanders op Sumatra niet schadelijk konden zijn of worden voor de Britse handel om ze tijdig te kunnen stuiten, althans te [[Wraking\|wraken]]. De [[gouverneur-generaal]] van [[Calcutta]] schreef al in augustus na de sluiting van het Traktaat dat genoemd verdrag: ''might even now be fairly considered as a dead letter.'' Beide landen, Nederland en Engeland gaven ieder een eigen uitleg aan de tekst, die vooral de [[handelsrecht]]en van beide landen behandelde. ~~{{Zie ook\|Zie [[Atjehoorlog]] voor het artikel over de Atjeh-oorlog}}~~ {{Appendix\|2=

Verdrag van Londen (1814): verschil tussen versies