Nationaal goed: verschil tussen versies

Het was [[Charles-Maurice de Talleyrand|Talleyrand]], als [[bisschop]] van [[Autun]] zelf afgevaardigde van de clerus in de [[Nationale Grondwetgevende Vergadering]], die voorstelde om de goederen van de geestelijkheid aan te slaan. Hij argumenteerde dat deze goederen en de opbrengst er van slechts werden gebruikt om de bedienaars van de eredienst, het onderwijs en de liefdadigheid te onderhouden. Aangezien dit taken waren die voortaan door de Staat zouden worden opgenomen, konden deze goederen worden onteigend; de geestelijkheid zou voor haar prestaties een salaris vanwege de Staat genieten.

BelgiëDe werdZuidelijke Nederlanden werden vanaf 1 oktober 1795 formeel door Frankrijk aangehecht, en de revolutionaire wetgeving werd er sindsdien geleidelijk ingevoerd. Met de wet van 15 fructidor IV (1 september 1796) werden de abdijen en kloosters in de negen Belgische[[Departementen departementenin de Nederlanden|départements ''belgiques'' réunis]] opgeheven en hun goederen in beslag genomen. Het [[Directoire]] kon het zich echter financieel niet meer veroorloven om salarissen uit te betalen aan de betrokken geestelijken: zij kregen bons waarmee ze enkel nationale goederen in de negen 'Belgische' departementen konden aankopen. Niet alle kloosterordes gingen hier echter op in.