Hibernian FC: verschil tussen versies

 

Gedurende de [[19e eeuw|negentiende eeuw]] ontvluchtte een grote groep [[Ieren]] hun [[Ierland (eiland)|thuisland]]. Op de vlucht voor oppressie en hongersnood streken zij onder meer neer in Schotland. De meesten vestigden zich in het westen van het land, maar ook in Edinburgh ontstond een aanzienlijke Ierse gemeenschap. In [[1841]] woonden er 16.000 Ieren in Edinburgh, op een totale bevolking van 130.000. In [[1855]] was hun aantal al gestegen tot boven de 25.000.<ref>Alan Lugton, ''The Making of Hibernian I'' (Edinburgh: John Donald Publishers LTD, 1999) 10-12.</ref> In het grotendeels [[protestantisme|protestantse]] Edinburgh was de voornamelijk [[katholicisme|katholieke]] Ierse gemeenschap niet enkel een etnische, maar ook een religieuze minderheid. De overgrote meerderheid van de Ierse immigranten streek neer in de oude binnenstad, in het gebied rond de Cowgate. Hier verbleven zij in armoedige omstandigheden. De helft van de families in het district verbleef in woningen die bestonden uit slechts één kamer. De buurt had te kampen met criminaliteit, hoge werkloosheid en excessief alcoholgebruik. In de tweede helft van de negentiende eeuw woonden er nog amper autochtone Schotten in het district dat in de volksmond bekend werd als ''Little Ireland''. Het gebied ontwikkelde zich tot een soort [[getto]] en gold als een ‘no-go area’ voor de autoriteiten. De anti-Ierse sentimenten namen toe en de bewoners van ''Little Ireland'' kregen vaak te maken met discriminatie vanuit het Schotse bevolkingsdeel. Om aan de religieuze behoeften van de katholieke Ieren te voldoen wist de gemeenschap in [[1856]] beslag te leggen op een kerkgebouw aan de voet van de Cowgate dat zij doopten tot de ''St. Patrick’s Church''. In [[1865]] richtte de jonge [[priester]] Edward Hannan een aan deze kerk verbonden tak van de CYMS ([[Catholic Young Men's Society]]) op. De CYMS was een organisatie met het doel om jonge katholieke mannen te verheffen door middel van educatie, gebed, sociale activiteiten en sport.

 

=== Oprichting (1875) ===

 

=== De eerste jaren (1876-1878) ===

Net als de andere clubs in Edinburgh gebruikte Hibernian de ''Meadows'', een park ten zuiden van de oude binnenstad, als trainingslocatie. Ter bescherming tegen [[anti-katholiek]]e straatbendes werd de club vergezeld door Ierse arbeiders die voornamelijk werkzaam waren in de spoorwegindustrie. Zij fungeerden als bodyguards en de eerste supportersschare van de club. Het zou echter nog even duren voor er een wedstrijd kon worden gespeeld. De [[Schotse voetbalbond]] weigerde Hibernian het lidmaatschap met het argument dat zij diensten leverden voor Schotten en niet voor Ieren. De voetbalbond van Edinburgh nam dit besluit over en verbood andere clubs tegen Hibernian uit te komen. Het eerste team dat tegen dit verbod inging was de latere rivaal Heart of Midlothian. Op [[eerste kerstdag]] 1875 speelde Hibernian op de ''Meadows'' haar eerste wedstrijd, die met 1-0 werd gewonnen door het meer ervaren Hearts. Hierna waren meer clubs bereid om tegen de Ieren uit te komen en uiteindelijk gingen ook de nationale en stedelijke voetbalbonden overstag. In [[1876]] werd Hibernian toegelaten tot de Edinburgh F.A. Cup, het bekertoernooi van de stedelijke bond. Vanaf [[1877]] mocht de club eveneens deelnemen aan het nationale bekertoernooi. Een competitie bestond er destijds nog niet.

 

In [[1878]] haalde Hibernian de finale van de Edinburgh F.A. Cup, waar Heart of Midlothian de tegenstander was. De relatie tussen de twee clubs was al flink bekoeld na ongeregeldheden rondom een nationale bekerwedstrijd in 1877, waar Hibernian met een 2-1-overwinning van het veld was gestapt. De finale zou uiteindelijk pas in de vijfde wedstrijd worden beslist in het voordeel van Hearts, nadat de eerste vier wedstrijden allemaal in een gelijkspel waren geëindigd. In de geschiedenisboeken van Hibernian wordt beschreven hoe de Ierse club op een verscheidenheid aan manieren werd benadeeld door de scheidsrechters en de stedelijke voetbalbond, terwijl de kronieken van Heart of Midlothian de nadruk leggen op het agressieve gedrag van de Ierse aanhang van Hibs.<ref>Alan Lugton, ''The Making of Hibernian I'' (Edinburgh: John Donald Publishers LTD, 1999) 33-36.</ref><ref>Albert Mackie, ''The Hearts: the Story of Heart of Midlothian F.C.'' (Londen: Stanley Paul & Co LTD, 1959) 31-42. Beschikbaar via: {{en}}[http://www.londonhearts.com/images/mack03/index.htm London Hearts]</ref> Waar geen discussie over bestaat is dat de Edinburgh F.A. Cup finale van 1878 eraan bijdroeg dat Hibs en Hearts de andere clubs in de stad achter zich lieten en steeds meer werden gezien als de twee voetbalgrootmachten van Edinburgh. De verhoudingen tussen beide clubs zouden in de jaren daarna echter niet verbeteren.

 

=== Crisis en ondergang (1888-1891) ===

Tijdens de in Glasgow gespeelde bekerfinale van 1887 was Hibernian luid toegejuicht door de lokale Ierse bevolking. Dit gaf enkele vooraanstaande leden van de Ierse gemeenschap van de stad het idee dat een Ierse club in Glasgow weleens een groot succes zou kunnen worden. De katholieke geestelijke ''Brother Walfrid'' nam het voortouw. Hij had een club voor ogen die naar het voorbeeld van Hibernian zou dienen als liefdadigheidsinstelling voor de Ierse bevolking van Glasgow. De naam Glasgow Hibernian werd overwogen, maar uiteindelijk werd er gekozen voor ''Celtic Football Club''. Hibernian verleende Celtic in haar beginjaren alle steun. Omdat Celtic zelf nog geen elftal had speelde Hibs tegen [[Cowlairs FC|Cowlairs]] in de openingswedstrijd van het nieuwe [[Celtic Park]]. Hierna leende Hibernian regelmatig haar spelers uit aan Celtic. In de eerste officiële wedstrijd van Celtic, een 5-2-overwinning op Rangers in [[1888]], bestond het team van de Ieren uit Glasgow uit niet minder dan acht spelers van Hibernian. De visie van Brother Walfrid werd echter snel ter zijde geschoven. De club kwam in handen van de zakenman John Glass die vooral het sportieve potentieel van Celtic wilde benutten. Hij runde de club als een professionele instelling en had weinig oog voor het vergaren van financiële steun voor liefdadigheidsprojecten. Dit bracht Brother Walfrid ertoe om zich af te keren van Celtic en een eigen club genaamd Glasgow Hibernian op te richten. Deze vereniging was echter geen lang leven beschoren.

 

 

=== Een nieuw begin (1891-1893) ===

 

Het stokje werd overgenomen door de Ierse gemeenschap van Leith. Sinds de verhuizing naar Hibernian Park had de bevolking van de havenplaats de club omarmd en zij wilde haar nu niet ten onder laten gaan. Leith had met de ''St. Mary Star of the Sea Church'' haar eigen katholieke kerk. Ook aan deze kerk was een vestiging van de CYMS verbonden. Het waren de leden van deze organisatie die onder de leiding van Philip Farmer het initiatief namen om Hibernian nieuw leven in te blazen. In 1891 ging de club zelfs officieel door het leven als ‘Leith Hibernian’ en speelde verschillende vriendschappelijke wedstrijden in Edinburgh en Leith. De laatste spelers van enig niveau hadden inmiddels echter ook de overgang naar Celtic gemaakt. Omdat er op de korte termijn geen nieuw speelveld kon worden gevonden werd er in het gehele kalenderjaar [[1892]] geen wedstrijd gespeeld. In [[1893]] werd er dan toch een permanent veld gevonden, gelegen op slechts enkele tientallen meters van de plek van Hibernian Park. Tot op de dag van vandaag speelt Hibernian haar thuiswedstrijden op deze locatie. Vanaf 1893 werd de naam terugveranderd naar het oorspronkelijke ‘Hibernian’ en werd de club opnieuw lid van de nationale en stedelijke voetbalbonden. De belangrijkste verandering was echter het besluit dat de club voortaan zou worden geleid als een onafhankelijke professionele organisatie en de banden met de CYMS zouden worden verbroken. Ook werd de regel geschrapt dat enkel katholieken zich bij de vereniging mochten aansluiten.

De aanstelling van Swan was aanvankelijk geen succes. Hibernian eindigde in haar eerste seizoen in de ''Second Division'' op een teleurstellende zevende plaats en was daarmee slechts de vierde club van Edinburgh, achter Hearts, Leith Athletic en [[St. Bernards FC|St. Bernard's]]. Swan had er geen vrede mee dat de club niet werd gerund zoals hij voor ogen had en legde na negen maanden alweer zijn functie neer. Een jaar later zag het er echter een stuk zonniger uit. Hibernian werd kampioen van de ''Second Division'' en keerde daarmee terug op het hoogste niveau. Het vervroegde aftreden van Swan leidde er niet toe dat Hibernian opnieuw verwerd tot louter een zaak van de Ierse gemeenschap. De Engelsman Thomas Hartland was al voor de promotie toegetreden tot het bestuur en toen bij terugkeer op het hoogste plan de functie van voorzitter beschikbaar kwam, kreeg Harry Swan tot zijn eigen verrassing de baan aangeboden.<ref>Alan Lugton, ''The Making of Hibernian III'' (Edinburgh: John Donald Publishers LTD, 1998) 164.</ref> Hij accepteerde en onder zijn leiding werd de weg omhoog ingeslagen. De eerste jaren terug in de ''First Division'' stonden nog in het teken van overleven en degradatie lag voortdurend op de loer. In [[1936]] wist Swan echter de trainer Willie McCartney los te werken bij Heart of Midlothian. De voetbalmanager had zestien jaar voor Hearts gewerkt, maar was vanwege een intern conflict bereid om de overgang naar de rivaal te maken.<ref>Tom Wright, ''The Golden Years. Hibernian in the Days of the Famous Five'' (Derby: The Derby Book Publishing Company LTD, 2010) 8-9.</ref> Aan zijn hand verliet Hibernian de onderste plaatsen en begon weer omhoog te kijken.

 

De [[Tweede Wereldoorlog]] verliep voor Hibernian een stuk beter dan de eerste. Willie McCartney slaagde erin om veel jong talent naar ''Easter Road'' te lokken. Daarnaast voegde zich enkele ervaren spelers bij het groen-witte team. De meest bekende van hen was [[Matt Busby]], die later faveure zou maken als ''manager'' van [[Manchester United FC|Manchester United]]. Vanwege de oorlog waren de competitie en Schotse beker stil komen te liggen. In plaats daarvan werden de ''Southern League'' en ''Summer Cup'' opgezet. Op laatstgenoemde prijs wist Hibs in [[1941]] beslag te leggen. In de finale tegen Rangers werd een 0-2-achterstand omgezet in een 3-2-overwinning. In de eerstvolgende ontmoeting met Rangers, een duel in de ''Southern League'', zette Hibernian een historische uitslag neer door de club uit Glasgow met 8-1 te verslaan. Desondanks was Rangers de meest succesvolle club in de oorlogsperiode. De blauw-witten wonnen alle edities van de ''Southern League''. Hibernian ontpopte zich in deze jaren echter als de grootste uitdager van de topclub uit Glasgow.

 

=== Latere jaren ===

[[Bestand:HibsCupwinnersEasterRoad2007.jpg|thumb|300px|De selectie viert de winst van de League Cup in 2007.]]

 

Het seizoen 2009/2010 had voor Hibernian twee gezichten. Na een prima eerste seizoenshelft werd er in de tweede helft van het seizoen amper nog een wedstrijd gewonnen. Uiteindelijk eindigde de ploeg op de vierde plek en plaatste zich daarmee voor de [[Europa League]]. Tijdens het seizoen 2009/2010 werd de oude East Stand neergehaald en vervangen door een moderne tribune, waardoor Easter Road Stadium nu bestaat uit vier moderne tribunes en de capaciteit werd verhoogd tot net iets meer dan 20.000 zitplaatsen.

De negatieve resultaten uit de tweede helft van het seizoen 2009/2010 zetten zich voort in het seizoen 2010/2011. In de eerste ronde van de [[Europa League]] was het [[Slovenië|Sloveense]] [[Branik Maribor]] te sterk. In de eerste wedstrijd van de competitie werd er met 2-3 gewonnen bij Motherwell, maar daarna duurde het zeven wedstrijden voor de volgende overwinning kon worden bijgeschreven. In het begin van het seizoen verloor de club ook nog haar topscorer van het voorgaande seizoen, [[Anthony Stokes]], aan Celtic. Vanwege de aanhoudende slechte resultaten legde trainer John Hughes begin oktober zijn functie neer. Hij werd opgevolgd door [[Colin Calderwood]]. Ook hij kon het tij echter niet keren en Hibernian bleef een laagvlieger in de Schotse competitie. Onder zijn leiding werd er op 10 november wel een opzienbarende 0-3 uitoverwinning geboekt op het tot dan toe nog ongeslagen Rangers. Drie dagen later werd [[Motherwell FC|Motherwell]] met 2-1 verslagen, maar nadien volgde in de competitie een serie van tien wedstrijden zonder zege. In de beker werd Hibernian uitgeschakeld door [[Ayr United]], dat uitkwam op het [[Scottish Football League Second Division|derde niveau]]. In de gehele maand januari van [[2011]] werd er in zeven officiële wedstrijden geen enkel doelpunt gemaakt. Gedurende de transferperiode in het midden van het seizoen werd de selectie versterkt met in totaal zeven nieuwe spelers. De Nederlander [[Edwin de Graaf]] verliet de club in deze periode om op huurbasis uit te gaan komen voor [[SBV Excelsior|Excelsior]]. In februari keerde het tij en werden er vijf overwinningen op rij geboekt. Na een uitoverwinning op Aberdeen op 9 april volgde echter wederom een beroerde serie waarin er in de laatste zes wedstrijden van het seizoen slechts één punt werd behaald. Hibernian eindigde het seizoen 2010/2011 op de tiende plek.

 

De voorbereiding op het seizoen 2011/2012 werd gekenmerkt door speculaties rondom het vertrek van trainer Colin Calderwood. De Engelse clubs [[Nottingham Forest FC|Nottingham Forest]] en [[Birmingham City FC|Birmingham City]] verklaarden Calderwood graag te zien komen om de positie van assistent-trainer te vervullen, maar de clubs kwamen niet tot een akkoord met de clubleiding van Hibernian. Vanwege de aanhoudende slechte resultaten in de competitie werd Calderwood in november echter ontslagen. Met slechts 12 overwinning in 49 wedstrijden is hij één van de slechtste managers uit de geschiedenis van de club. Als vervanger werd [[Pat Fenlon]] van het Ierse [[Bohemians Dublin FC|Bohemian FC]] aangesteld. Fenlon leek een vliegende start te gaan maken toen zijn elftal in de rust van zijn eerste wedstrijd met 0-1 voorstond in de uitwedstrijd tegen Motherwell. Vanwege een brand in een lichtinstallatie van het stadion moest de wedstrijd echter worden afgebroken en wordt later in zijn geheel overgespeeld (met een 0-0 stand). Daarna volgden echter vier nederlagen en één gelijkspel. Zaterdag 14 [[januari]] behaalde Fenlon zijn eerste competitiezege in het degradatieduel met [[Dunfermline Athletic FC|Dunfermline Athletic]].