Tot in de 18e eeuw was de weidegrond op Wieringen gemeenschappelijk bezit. Nadien werd gezocht naar wijzen om de percelen duidelijk te markeren. Op de hoger gelegen percelenweiden was weinig hout beschikbaar, omdat hier weinig bomen groeiden. Een oplossing werd gevonden in de wel veel voorkomende keien. Voor de hoekpunten van een perceel werden vijf tot zeven kleinere exemplaren afgedekt met een groter exemplaar. Deze steenhopen werden dolven genoemd. Ook werd gebruikt gemaakt van zogenaamde [[Tuunwal|tuunwallen]]. Deze bestonden uit een kern van zand, afgedekt met plagen tot een meter hoog. De tuunwallen boden bovendien schapen een prima beschutting tegen de wind. Ze kwamen ook voor op Texel en op het hoge land rond Vollendhove. Op Wieringen verdwenen de dolven en tuunwallen bij de ruilverkaveling in de jaren dertig. Bij een recente ruilverkaveling zijn er weer enkele tuunwallen aangelegd. In de lagere delen van Wieringen werden greppels en sloten gegraven om perceelsscheiding te markeren.
