CA Independiente: verschil tussen versies

'''CA Independiente''' is een [[Argentinië|Argentijnse]] [[voetbal]]club uit [[Avellaneda (Buenos Aires)|Avellaneda]], in de regio [[Groot-Buenos Aires]] en wordt beschouwd als ééneen van de [[de Grote Vijf van het Argentijnse voetbal|Grote Vijf van Argentinië]]. De club werd opgericht op 1 januari [[1905]].

In 1904 stichtten werknemers van een winkel in de wijk Montserrat van de hoofdstad [[Buenos Aires (stad)|Buenos Aires]] de voetbalclub Maipu FC. Veel jonge werknemers mochten enkel naar de wedstrijden kijken en niet zelf meespelen. Hierop richtten zij een nieuwe club op ''Independiente'', wat [[Spaans]] is voor onafhankelijkheid en waarmee ze hun zelfstandigheid ten opzichte van Maipu FC wilden bewijzen.

Op zondag 1 januari 1905 werd de club officieel opgericht. De eerste wedstrijd werd op 15 januari gespeeld tegen [[CA Atlanta]], waar ze met 1-0 verloren. Een week later eindigde de wedstrijd tegen Maipú Banfield FC op een scoreloos gelijkspel. De eerste overwinning vierde de club pas op 7 mei 1905 in een 11-0 tegen Albion. De club sloot zich aan bij de Argentijnse voetbalbond en speelde met elftallen in de tweede en derde divisie. Het elftal in de derde divisie kreeg een catastrofale 21-0 om de oren van Atlanta. Nadat de club verschillende terreinen bespeelde verhuisde ze in 1907 definitief naar Avellaneda. De eerste ''Clásico de Avellaneda'' in een rij van vele werd op 9 juni 1907 gespeeld. Hoewel de supporters van Racing een grote overwinning van hun team voorspelden versloeg Independiente de club met 3-2.

Op 10 mei 1908 speelde de club voor het eerst in de intussen bekende rode uitrusting in een wedstrijd tegen [[CA Banfield]] die de club glansrijk won met 9-2. De rode clubkleur werd gekozen omdat sommige van de oprichters aanhangers waren van de socialistische beweging. De originele uitrusting was half blauw-half wit en een blauwe short. Een andere uitleg die gegeven wordt aan de rode clubkleur is dat de voorzitter in 1907 de rode outfit zag bij [[Nottingham Forest FC]]. Hij vond dat ze eruit zagen als ''rode duivels'', wat later ook de bijnaam van de club zou worden. De originele blauw-witte uitrusting wordt nog steeds gebruikt als tweede uitrusting.

In [[Primera División 1931 (Argentinië)|1931]] werd het profvoetbal ingevoerd in Argentinië. De eerste profmatch eindigde op 1-1 tegen [[Argentinos Juniors]]. De eerste overwinning was een 3-1 tegen [[CA Huracán]]. De eerste Clásico tegen Racing eindigde dat jaar op 7-4 voor Racing. Na een zesde plaats in het eerste seizoen eindigde de club het jaar erop samen met [[CA River Plate]] bovenaan de rangschikking, maar verloor de finale om de titel met 3:0. Twee jaar later kwam de club weer dicht bij de titel maar moest toen [[CA Boca Juniors|Boca Juniors]] voor laten gaan met één punt. Ook de volgende jaren eindigde de club goed in de club steeds in de top vier.

In 1937 arriveerde [[Vicente de la Mata]] bij de club, hij zou ééneen van de meest bekende spelers van de club worden. Met zijn hulp werd de club kampioen in 1938 en 1939. In deze tijd speelde ook de [[Paraguay|Paraguayaan]]aan [[Arsenio Erico]] bij de club. Met een gemiddelde van 40 goals per seizoen en 295 in Argentijnse competitiewedstrijden is hij de recordtopschutter aller tijden in Argentinië. Het duurde wel tot 1948 vooraleer de club opnieuw een landstitel kon winnen. In de jaren veertig behaalde de club wel de hoogste zege in de derby van Avellaneda met een 7-0 overwinning op Racing. Eind jaren veertig maakte [[Ernesto Grillo]] zijn debuut bij de club, ook hij zou uitgroeien tot een ster. De club belandde weer in de betere middenmoot. In 1953 ging Independiente op Europese tour en versloeg hierbij onder andere het [[Real Madrid]] van [[Alfredo Di Stéfano]] met 6-0. Een jaar later kon de club nog eens vicekampioen worden in de competitie, maar een nieuwe titel bleef uit tot 1960. Voor het eerst mocht de club nu internationale wedstrijden spelen in de [[Copa Libertadores]], maar werd al snel uitgeschakeld tegen het Braziliaanse [[SE Palmeiras]].

Na een nieuwe titel in 1963 ging het in de [[Copa Libertadores 1964]] beter. De club werd groepswinnaar en na [[Santos FC]] verslagen te hebben plaatste de club zich voor de finale tegen het Uruguayaanse [[Club Nacional de Football|Nacional]] en won deze met 0-1. Het was het eerste Argentijnse team dat deze titel binnen haalde. Als titelverdediger mocht de club het seizoen erop ook deelnemen en kreeg zelfs al een plaats in de halve finale, waar ze geloot werden tegen de Argentijnse kampioen Boca Juniors. Na deze club verslagen te hebben verlengde Independiente de titel door in de finale ook [[CA Peñarol]] opzij te zetten. In de [[Wereldbeker voetbal|intercontinentale beker]] verloor de club twee keer op rij van [[Inter Milaan]].

De jaren zeventig waren een succesperiode voor de club met verschillende nationale en internationale successen. De club won van 1972 tot 1975 vier keer op rij de Copa Libertadores. In de intercontinentale beker had de club minder succes en kon enkel in 1973 de wereldtitel binnen halen tegen [[Juventus FC]]. Wel werd de [[Copa Interamericana]] in deze tijd drie keer op rij gewonnen. Sterspelers in deze tijd waren [[Ricardo Bochini]] en [[Daniel Bertoni]].

In het Nacional seizoen van 1977 speelde de club een memorabele wedstrijd op 25 januari 1978 tegen [[CA Talleres (Córdoba)|Talleres de Córdoba]] in de finale om de titel. Thuis werd het 1-1 en de terugwedstrijd vond plaats in Córdoba waar het vijftien minuten voor tijd ook 1-1 stond. Toen scoorde Talleres een controversiële goal waarop de spelers van Independiente hevig protesteerden. De scheidsrechter gaf zelfs drie rode kaarten aan de spelers van Independiente. Er waren nog maar acht spelers en enkele minuten te spelen, maar dankzij een assist van Bertoni en een goal van Bochini kwam de club toch nog gelijk en kreeg de titel toegewezen vanwege uitdoelpuntregel.

In 1983 werd de club weer kampioen en kon het jaar erop voor de zevende keer de Copa Libertadores winnen, geen enkele andere club deed ooit beter. Na een overwinning op [[Liverpool FC]] werd de club ook voor de tweede keer wereldkampioen. De jaren tachtig werden in schoonheid afgesloten met een veertiende titel.

De jaren negentig begonnen met het pensioen van Ricardo Bocchini. Hij speelde zijn hele profcarrière bij de club en beleefde het gouden tijdperk mee. Het succes van de club begon langzaam te tanen. Na nog een titel in 1994 en drie internationale bekers bleef het stil tot 2002 toen de club zijn voorlopig laatste titel won. De club kreeg al sinds eind jaren negentig te kampen met financiële problemen en in 2006 keken ze aan tegen een schuldenberg van 26 miljoen dollar. Sterspeler [[Sergio Agüero]] werd verkocht aan [[Atlético Madrid]] om de schuldenberg enigszins kleiner te maken. De volgende jaren werd de club een middenmoter en bleef tegen financiële problemen aankijken. In 2013 kon de degradatie niet langer afgewend worden en voor het eerst in het bestaan van de club degradeerde Independiente uit de hoogste klasse.

In de tweede klasse eindigde de club op een gedeelde derde plaats met Huracán. Deze club had een iets beter doelsaldo maar om de derde promovendus aan te duiden werd een play-off gespeeld. Independiente won deze en promoveerde na één seizoen terug naar de elite.