Opstand van 13 Vendémiaire: verschil tussen versies

De [[anti-katholiekantikatholiek]]e houding van de [[Franse Revolutie]] leidde in [[1793]] tot een gewapende opstand van katholieken en royalisten in dehet departement [[Vendée (departement)|Vendée]]-regio. In 1795 landde de graaf van [[Graafschap Artesië|Artois]] (de latere koning [[Karel X van Frankrijk|Karel X]]) op [[Île d'Yeu]] met een troepenmacht van 1000 émigrés en 2000 Britten. Samen met de Franse royalistische rebellen trokken ze begin oktober op naar [[Parijs]].

Het nieuws dat de graaf van Artois in aantocht was, bereikte Parijs, en veroorzaakte daar een royalistische opstand. De rebellen hakten [[vrijheidsboom| vrijheidsbomen]] om en vertrappelden de driekleurige [[kokarde]]s, een ander symbool van de Franse Revolutie. Er gonsden geruchten dat de [[Nationale Garde (Frankrijk)|Nationale Garde]] in Parijs zich bij de opstand zou aansluiten.

Op 4 oktober trok Menou op naar Le Pellitier, de Parijse wijk waar de opstand was uitgebroken. Menou viel de opstandelingen echter niet aan, maar begon met ze te onderhandelen en trok zich uiteindelijk terug na de belofte te hebben gekregen dat ze zich zouden ontwapenen. De rebellen zagen dit echter als een teken van zwakte en riepen ook de andere Parijse wijken op om zich bij de opstand aan te sluiten. Menou besefte zijn fout en stuurde een cavaleriecharge door de [[Rue du Faubourg-Montmartre]] die de royalisten tijdelijk uiteen dreefuiteendreef. Desondanks werd hij ontslagen door de Conventie, die hem verving door [[Paul Barras]].

De volgende dag, 5 oktober (13 [[Vendémiaire]] IV in de [[Franse Republikeinse Kalender]]) om 10 uur 's ochtends begonnen de royalisten een grootscheepse aanval op de republikeinse posities. Bonaparte beval hierop de artillerieartilleristen om met hun kanonnen op de menigte te vuren, waardoor er grote aantallen slachtoffers vielen. Ook de infanteriebattallionsinfanteriebattaljons vuurden op de menigte. Bonaparte stond voorop, maar overleefde de aanval, hoewel het paard waarop hij reed, werd neergeschoten. Door de barrage van artillerie- en infanterievuur viel de menigte uiteen, waarop Bonaparte met een charge van Murats cavalerie de aanval beëindigde. Na twee uur lagen 300 opstandelingen dood op de straten van Parijs.

Hiermee was de dreiging voor de Franse Revolutie geweken. Bonaparte, nu een nationale held, werd gepromoveerd tot divisiegeneraal en kreeg het bevel over de ''Armée d'Italie''. Hiermee versloeg hij de [[Aartshertogdom Oostenrijk|Oostenrijkse]] troepen in [[Italië]], waarmee [[Eerste Franse Republiek|Frankrijk]] in [[1797]] haarzijn vijanden tot vrede kon dwingen en de [[Eerste Coalitieoorlog]] kon afsluiten.