[[FileBestand:Horseman's axe - 1475.jpg|thumb|Middeleeuwse strijdbijl voor gebruik te [[paard (dier)|paard]], ca. 1475]]
[[Bestand:Perugini9.jpg|right|thumb|Zwitsers gardist rond 1850, met hellebaard]]
Een '''strijdbijl''' is een [[bijl]] die ontworpen is voor gebruik als [[gevechtswapen]], dit in tegenstelling tot de gebruiksbijl. De strijdbijl heeft een lager gewicht dan de gebruiksbijl. Ooken het blad is verschillendanders vandan eenbij de gebruiksbijl,. namelijkHet is platter en gewoonlijk halvemaanvormig.
Een grote misvatting is dat (sommige) strijdbijlen een dubbele kling zouden hebben. Dat was niet het geval; een dubbele kling zou de bijl veel zwaarder (en dus moeilijker te hanteren) maken, terwijl het een krijger maar een heel klein voordeel zou opleveren. De enige dubbelbijlen die gebruikt werden waren ceremoniële voorwerpen, zoals de [[labrys]] in de [[minoïsche cultuur]] op Kreta, ofen sommige houthakkersbijlen. BijAls demateriaal laatstewerd soortoorspronkelijk hadsteen degebruikt, dubbelelater klingbrons heten voordeelnog datlater desmeedijzer, bijl langer meeging: wanneerwaarbij de snede aangehard één kant te veel afgestompt werd, ging men gewoonwas door metmiddel de andere kant. op die manier duurde het tweemaal zo lang voor de houthakker zijn werk moest staken om de bijl te laten slijpen. Uiteraard duurde het slijpen ook tweemaal zo lang, maar de houthakker moest wel maar half zo vaak heen en weer naar devan smidkoolstof.
Als materiaal werd oorspronkelijk steen gebruikt, later brons en nog later smeedijzer, waarbij de snede gehard was door middel van koolstof.
Strijdbijlen werden reeds gebruikt in de vroege klassieke oudheid. Bij opgravingen in Egypte, China en het Midden-Oosten werden ze veelvuldig aangetroffen. De Griekse zware infanterie bediende zich van zware enkelvoudige bijlen. Ook het Romeinse leger kende ze, evenals de gewapende troepen tijdens de [[Grote Volksverhuizing]] en later de [[Vikingen]].
