Tony Clarke: verschil tussen versies

Clarke begon zelf als [[basgitaar|basgitarist]] toen hij studeerde aan het [[Coventry College of Art]]. Een bandje miste een basgitarist en vroeg hem om in te vallen. Hij kon toen nog geen noot spelen, maar werd door dat bandje geleerd hoe en wat te doen. Hij maakt het College af en kwam te werken aan de tekentafels, onder meer voor de [[Mini Cooper]]. Toch zag hij daar zijn toekomst niet liggen; hij ging professioneel basgitaar spelen. Hij belandde in [[Skiffle]]bands en zijn voorbeeld wordt [[Lonnie Donogan]], maar ook bezocht hij [[jazz]]concerten. Zijn eerste professionele optreden kwam met [[Johnny Kidd and the Pirates]]. Daarna ging hij studiowerk doen voor allerlei bandjes, waarbij in aanraking kwam met producers. Dat wilde hij ook, hij ging [[sollicitatie|solliciteren]] en werd door [[Decca Records|Decca]] aangenomen. Hij mocht plaatjes pluggen bij bijvoorbeeld [[Radio Luxembourg]]; een van de eerste was een [[single (muziek)|single]] van [[Roy Orbison]]; het is [[1963]].

In [[1967]] kreeg hij de opdracht om van de Moody Blues een succesvol bandje te maken. Zij hadden, ondanks hun hit [[Go Now!]] een schuld van meer dan 5000 [[Pond sterling|pond]] bij Decca en Clarke moest dat terugverdienen. Tegelijkertijd wilde Decca experimenteren met een nieuwe [[Stereo (geluid)|stereo]]variant. Al eerder had in die variant [[Procol Harum]] succes met ''[[A Whiter Shade of Pale]]'', gevolgd door ''[[Matthew and son (lied)|Matthew and Son]]'' van [[Cat Stevens]]. ''[[Nights in White Satin]]'' zou het derde succes worden. Eerder had hij al achter de knoppen gezeten bij de Moodies, bij hun single ''Fly Me High'' (1967). Uiteindelijk liep dat uit op een verzoek om een moderne versie te maken van [[Antonín Dvořák]]s [[Symfonie nr. 9 (Dvorak)|negende]] [[symfonie]]. De Moodies waren eigenwijs en kwamen met eigen werk, waarbij Clarke hen hun gang liet gaan. Het zou uiteindelijke resulteren in hun [[studioalbum]] ''[[Days of Future Passed]]''. Hij ging nauw samenwerken met [[Mike Pinder]], de man van de [[mellotron]]. Ze trokken daarbij samen op tot en met het album ''[[Octave]]''. Met het vertrek van Pinder (hij moet in de [[Verenigde Staten]] blijven, om genaturaliseerd te kunnen worden) vertrekt ook Clarke bij de Moodies. In 1971 heeft Clarke enige uitstapjes met de [[Four Tops]], die ''A Simple Game'' van Pinder opnemen.

[[Categorie{{DEFAULTSORT:Brits muziekproducent|Clarke, Tony]]}}

[[Categorie:MoodyBrits Blues|Clarke, Tonymuziekproducent]]