Aan de hand van het volgende voorbeeld kan het bestaan van eindklankverscherping aannemelijk worden gemaakt;.
*Het Nederlandse woord ''wand'', dat ongeveer hetzelfde betekent als "muur", wordt uitgesproken als /wɑnt/, met een [[stemloos| stemloze]] [[dentaal]] aan het eind. Het meervoud hiervan wordt echter uitgesproken als /wɑndən/, met een [[stemhebbend|stemhebbende]] dentaal voor het meervouds[[suffix]] /-ən/. Hiervoor zijnis tweede verklaringenvolgende verklaring mogelijk:
# Het woord is in zijn [[onderliggende vorm]] /wɑnt/. Als gevolg van regressieve [[assimilatie (taalkunde)|assimilatie]] verandert de stemloze [[coda (taalkunde)|coda]] van de [[stam (taalkunde)|stam]] voor het suffix /-ən/ in een stemhebbende /d/. Probleem is dan echter dat het meervoud /wɑntən/ - afkomstig van het enkelvoud ''want'', dat "handschoen" betekent - niet te verantwoorden is; waarom immers zou een regel in exact dezelfde fonologische context de ene keer wel gelden en de andere keer niet? Taalkundigen gaan daarom uit van een alternatieve verklaring:
# Het (fonetisch gespelde) woord /wɑnt/, "muur", heeft de onderliggende vorm /wɑnd/, zonder verscherping van de eindklank. Hiervan kan het meervoud, /wɑndən/, worden afgeleid door er het suffix /-ən/ achter te plaatsen. Als gevolg van eindklankverscherping ondergaat de vorm in het enkelvoud de verandering die ervoor zorgt dat /wɑnd/, "muur" in het enkelvoud exact hetzelfde klinkt als /wɑnt/, "handschoen".
