Nic Potter: verschil tussen versies

Potter maakte deel uit van [[The Misunderstood]], met daarin onder meer [[drumstel|drummer]] [[Guy Evans]], en werd rond 1969 de bassist van de wederopgestane groep Van der Graaf Generator (VdGG), als vervanger van [[Keith Ellis]]. Hij speelde bas en gitaar op ''[[The Least We Can Do Is Wave To Each Other]]''. Tijdens de opnames van ''[[H to He, Who Am the Only One]]'' verliet hij de band, uit onvrede over onder meer de muzikale richting van de groep. Hij hield wel contact, en werkte mee aan Peter Hammill'sHammills eerste solo-album ''[[Fool's Mate]]'' (1971). Potter speelde daarna met onder meer de groepen [[Magna Carta (band)|Magna Carta]], [[Jeff Beck]], [[Chuck Berry]] en [[Rare Bird]]. In 1977 baste hij op Hammill'sHammills album ''[[Over (album)|Over]]'' en keerde hij terug bij VdGG, waarmee hij opnieuw opnam. Potter voelde zich ook nu niet gelukkig met de groep, die in 1978 werd opgedoekt. In de jaren erna bleef hij echter samenwerken met Hammill. In 1983 begon hij ook een solocarrière. Hij nam verschillende albums op, meestal met elektronische muziek. Zijn laatste album verscheen in 2008, ''Live in Italy'', met onder meer [[David Jackson]].