Dancehall: verschil tussen versies

De term dancehall is enigszins verwarrend, want eigenlijk waren voor de meeste moderne Jamaicaanse muziekstijlen (sinds [[Ska (muziek)|ska]]) de "dancehalls" als ruimtesruimte belangrijk, zijnde (meestal openlucht) ruimtesruimten/clubs rond mobiele discotheken. Als benaming voor een genre legt het in ieder geval de nadruk op de dansvloer en interactie met eenhet aanwezigaanwezige publiek. Muzikale veranderingen binnen de reggae -– ook in studio's -– vormden verder de basis voor de vorming van het subgenre. Deze vonden plaats sinds de latereind jaren 70. Hergebruik van "riddims" -– instrumentale delen van specifieke nummers -– namen sinds toensindsdien om veelal economische redenenenredenen toe. Populaire instrumentale gedeelten van nummers werden los hiervan ook wel spontaan gebruikt door deejay'sdeejays of "Toasterstoasters" om ritmisch overheen te praten. Dit -– een historische voorloper van de latere [[Rap (muziekstijl)|rap]] in de VS -– werd "[[Toastentoasten]]" genoemd en was vaak een directe interactie met het publiek. Dit Toastentoasten over bestaande muziek kan als eenhet begin van Dancehallde dancehall worden genoemd, metgezien: namevooral het ritmisch praten (i.p.v.in plaats van zingen), werd een onderscheidend kenmerk van Dancehalldancehall.

Muzikaal warenvonden er ook veranderingen plaats die een voorbode zoudenvan zijnde vandancehall Dancehallwaren. De grotere nadruk op bas en drum, en wat "schaarser" opgevulde [[riddims]]/instrumentals, alsmede [[Dub (muziek)|dub]]-effecten, namen toe in de jaren 80 in de Jamaicaanse reggae toe. Hier werd echter ook vaak op gezongen. Het drumpatroon was ook het 'rockers'-patroon dat in latere [[Roots Reggae]] gangbaarder werd, en onder meer een extra basdrum op de eerste tel (van 4/4) omvat. Zo ontstond eigenlijk de vroege fase van dancehall reggaedancehallreggae, die ook bekendstaat als Rub-a-Dub.

Een invloedrijke verandering kwam met het gebruik van digitale riddims/instrumentals. Deze nieuwe instrumentals werden met synthesizers of anders digitaal gemaakt, veelal gebaseerd op een versneld rockers-drumpatroon. Die versnelling wijst op een band met de dansvloer. 'Under mi sleng teng' van [[Wayne Smith]] (1984) was een van de eerste Digital Dancehall-nummers, in dit geval afgeleid van een standaard voorgeprogrammeerd ritme in de [[Casio]] -keyboards die toen op de markt waren. Dit Sleng Teng riddim bleek het bijzonder goed te doen, en sindsvanaf de lateeind jaren 80 -– en doorgaand in de jaren 90 -– nam het gebruik van dergelijke, vooral ritmische riddims/instrumentals toe. Deze digitale dancehall staat ook wel bekend als Raggaragga. Op deze digitale riddims -– ook omdat ze nogal ritmisch zijn -– wordt veelal getoast (later ook wel 'to chat' genoemd). Terwijl toasten het rappen in de VS heeft beïnvloed, gebeurde het later andersom ook wel: hiphop heeft deels moderne dancehall beïnvloed.

Hiernaast werden en worden er ook ooit met live-instrumenten opgenomen (oudere) reggae riddims gebruikt door vocalisten. Dit zijn vaak ook geüpdategeüpdatete versies of opnieuw ingespeelde klassieke riddims uit de jaren 70.

Als men zingt (en niet toast) over die niet-digitale, maar opnieuw gebruikte, riddims wordt het vaak tot de reggae gerekend. Toast/chat men erover, dan wordt het ook vaak tot de dancehall gerekend. Dat laatste geldt ook voor het Toastentoasten/Chattenchatten op digitale riddims.

In het midden van de jaren 199090, met de opkomst van de dancehall BoboShanti (een stroming binnen [[Rastafarirastafari]]) kunstenaars, ontwikkelden artiesten zoals [[Sizzla]] en [[Capleton]], ontwikkelde een verbinding tussen dancehall en Rastafarirastafari.