Postglaciale opheffing: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 4:
'''Postglaciale opheffing''' is het omhoog komen van de aardbodem als gevolg van het smelten van [[landijs]].
== Principe ==
{{Zie hoofdartikel|Isostasie}}
Postglaciale opheffing is een gevolg van het principe van [[isostasie]]. Volgens dit principe "drijft" de [[aardkorst]] op de, [[vloeibaar]] geachte, [[aardmantel]]. In een [[glaciaal (tijdvak)|glaciale]] periode (een "[[ijstijd]]") ligt bovenop een stuk korst een zware massa ijs. Als het [[klimaat]] warmer wordt smelt het ijs, waarna de korst omhoog beweegt. Dit vindt langzaam plaats vanwege de interne [[Cohesie (natuurkunde)|sterkte]] van de korst. In [[Scandinavië]] beweegt de korst op het moment nog steeds omhoog, hoewel het einde van het glaciaal meer dan 10.000 jaar geleden was.
Door de [[rigiditeit]] van de korst vindt soms rondom gebieden waar opheffing plaatsvindt, een postglaciale daling plaats.
== Hoogste kustlijn ==
De hoogste kustlijn is de kustlijn tot waar het het zeeniveau maximaal kwam toen de ijskappen zich terugtrokken. In Nederland en België is deze term niet van toepassing, maar in Scandinavië, Schotland en delen van Canada des te meer. Er is vaak een groot geologisch verschil tussen de gebieden boven en beneden de hoogste kustlijn. Beneden de hoogste kustlijn zijn [[glaciomarien]]e en [[glaciolacustrien]]e afzettingen te vinden terwijl die boven de hoogste kustlijn afwezig zijn. Ook zijn de [[Till (sediment)|till]]s beneden de hoogste kustlijn vaak enigszins [[sortering|gesorteerd]] aan het oppervlak als gevolg van [[golfwerking]].
== Voorbeelden ==
In [[Nederland]] vindt postglaciale daling plaats. Dit is een gevolg van de postglaciale opheffing in Scandinavië. Het
==Zie ook==
| |||