Pied-noir: verschil tussen versies

De [[Tweede Wereldoorlog]] verstoorde de verhoudingen. De Algerijnen eisten erkenning voor het feit dat velen van hen als soldaat in de Franse legers hadden gevochten en gestorven waren. De Franse regering voerde in 1947 wat halfhartige hervormingen door en verleende een grote groep Algerijnen de Franse nationaliteit. Dit ging de pieds-noirs te ver en de Algerijnse bevrijdingsbewegingen niet ver genoeg. Ook de dekolonisatie, de onafhankelijkheid van andere landen, en de Franse nederlagen in [[Unie van Indochina|Frans-Indochina]] versterkten het zelfvertrouwen van de Algerijnen. De pieds-noirs waren echter over het algemeen niet onder de indruk en verwachtten zelfs tijdens de oorlog dat de Franse regering de opstand de kop zou kunnen indrukken. Toen de [[Vierde Republiek]] hier niet toe in staat leek, steunden zij het aan de macht brengen van [[Charles de Gaulle]], in de hoop dat hij Algerije kon redden zoals hij in de Tweede Wereldoorlog Frankrijk had gered.

 

 

De meeste pieds-noirs vertrokken naar Frankrijk, en gingen in het zuiden wonen waar het klimaat min of meer hetzelfde was. Anderen kozen voor Nieuw-Caledonië, Italië, Spanje, Australië of Amerika. Veel Sefardische Joden kozen voor Israël.