Slag bij Varna: verschil tussen versies

De historische omstandigheden die leidden tot de Slag bij Varna in [[1444]] waren van lange aard. Deze slag was eigenlijk de voortzetting van de internationale machtsstrijd in de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]] tussen de [[Ottomaanse Rijk|Osmaanse Staat]], het [[Byzantijnse Rijk|Oost-Romeinse Rijk]], [[Republiek Venetië|Venetië]], [[Hongarije]], het [[Paus|Pausdom]] in de [[Romeinse Curie|Vaticaan]] en andere kleine christelijke staten. De gebeurtenissen van Varna hebben de geschiedenis van Europa beïnvloed. De unie van de Latijnse en Grieks-Orthodoxe Kerken op het [[Concilie van Florence]] in 1439 was de eerste stap in de organisatie van de anti-Osmaanse [[kruistocht]]. Deze invasie van de christelijke Europese alliantie in 1444 vormde een grote bedreiging voor het voortbestaan van de Osmaanse staat. De mogelijkheid was groot dat de [[Byzantijnse Rijk|Oost-Romeinse]] hoofdstad, [[Constantinopel]], in de handen van Latijns Europa zou vallen. Deze dreiging werd beëindigd door [[Sultan (rang)|Sultan]] [[Murad II]] die verpletterende nederlaag toebracht aan de West-Europese kruisvaardersleger bij de Slag van Varna in 1444.<ref>Setton, The Papacy and the Levant, 39-106; Paviot, ‘Gênes et les Turcs (1444, 1453): sa défense contre les accusations d’une entente’ La Storia dei Genovesi IX (Genua, 1989) 129-137; Housley, The Later Crusades, 86-89; Antoche, ‘Les Expéditions de Nicopolis (1396) et de Varna (1444)’, 28-74; Colin Imber, The Crusade of Varna, 13-26; John Jefferson, The Holy Wars of king Wladislaw and Sultan Murad (2012)</ref>

Een gemengd [[christendom|christelijk]] Europees leger, dat vooral uit Hongaren en Polen bestond, maar ook [[Bourgondiërs]], [[Engelsen (volk)|Engelsen]], [[Tsjechië|Tsjechen]], Pauselijke ridders, [[Bosnië en Herzegovina|Bosniërs]], [[Kroatië|Kroaten]], Bulgaren, [[Roemenië|Roemenen]] en Roethenen vochten op 11 november tegen het Osmaanse leger. De Hongaren waren goed bewapend en de beloofde hulp uit [[Walachije]] en [[Constantinopel]] kwam ook opdagen. Anderzijds kon de beloofde steun van de Albanezen onder [[Skanderbeg]] het slagveld niet bereiken, omdat zij door de Serviërs van [[George Branković]] (tevens Murad's schoonvader) werd onderschept.

Op dit moment van twijfel bleken de vaardigheden van Sultan Murad's heer, Karaca Beg, doorslaggevend te zijn in de overwinning. Hij wist zijn kalmte te bewaren en adviseerde de sultan om de juiste beslissingen te nemen. Zo was de mogelijke bezetting van de Osmaanse hoofdstad [[Edirne (stad)|Edirne]] vermeden. Murad besloot op het slagveld te blijven en het falen van de Hongaarse koning Wladislas veranderden het tij van de strijd. Samen met de [[janitsaren]] en [[azabs]] (Turkse soldaten) die nog niet gevlucht waren, begon Murad de aanvallen af te slaan vanuit een ingegraven verdedigingspositie. Deze positie bestond uit een loopgraaf en een bolwerk waarrond schutters gewapend met [[Haakbus|haakbussen]] gestationeerd waren. De[[kruisvaarder|kruisvaarders]] leden vele verliezen door het geweervuur en boogschotten in hun pogingen om door deze defensieve versterking van het centrum van het Osmaanse leger te doorbreken. Ze ondernamen vruchteloos zeven pogingen. Koning [[Wladislas]] van Polen kwam om bij een van deze pogingen. De koning en zijn gevolg braken door de sloot. De gedisciplineerde en getrainde [[janitsaren]] lieten hen passeren om ze daarna te omsingelen. Een janitsaar velde het paard van de koning die op de grond viel en een andere janitsaar kapte het hoofd van de koning af. Deze gebeurtenis veranderde de gang van de slag. Hoewel de strijd bleef verder woeden en de gevluchte Osmaanse troepen zich terug in de strijd voegden, had het Osmaanse leger de overwinning al binnen gehaald.