Absint: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
enige herschikking van gegevens +wegnominatie ingetrokken, copyvio was door genoemde website |
Vertaald en bewerkt vanuit Padosch SA et al. Substance Abuse Treatment, Prevention, and Policy. 2006;1:1–14. Licentie: CC-BY. http://dx.doi.org/10.1186/1747-597X-1-14 - Literatuurverwijzingen bronartikel niet overgenomen. |
||
Regel 3:
'''Absint''' is een [[sterkedrank]] op basis van [[anijs]], [[absintalsem]] (''Artemisia absinthium''), [[venkel]] en een aantal aanvullende kruiden. In Europa was het een van de populairste alcoholische dranken van de late 19e eeuw. Absint werd in het begin van de [[20e eeuw]] in diverse Europese landen verboden, wegens de [[hallucinogeen|hallucinogene]] werking en [[neurotoxiciteit]] van het bestanddeel [[thujon]], maar sinds het begin van de 21e eeuw is absint in veel Europese landen weer toegestaan. De concentratie thujon in historische absint is lange tijd veel te hoog ingeschat en moderne absint bevat vergelijkbare, maar veilige concentraties thujon.
Absint heeft meestal een groene of geelgroene tint, maar wordt soms als kleurloos distillaat gebotteld (''blanke absint''). Absint wordt op de markt gebracht met een variërend alcoholpercentage, dat soms flink boven de gangbare 40% (60 tot 70% of meer) kan liggen. De groene kleur van absint is afkomstig van [[chlorofyl]] uit een extract van bladeren van ''[[Artemisia pontica]]'', [[citroenmelisse]], [[hyssop]] en soms [[ereprijs]]. Slechts in zeldzame gevallen werd de groene kleur verkregen door het toevoegen van [[Koper (element)|koper]] of [[Indigo (kleurstof)|indigo]].<ref>Absinthe, Encyclopaedia Britannica 1910.</ref> Verantwoordelijk voor de bittere smaak in absint is de inhoudsstof [[absinthine]].
Absint wordt soms puur gedronken, maar gebruikelijk is om volgens een vast ritueel water en [[sucrose|suiker]] toe te voegen. Een absintlepel met een suikerklontje wordt op het glas geplaatst. Vervolgens wordt ijskoud water over het suikerklontje gedruppeld en ten slotte wordt er goed geroerd. In een moderne variant van het absintritueel wordt het suikerklontje met absint [[flamberen (culinair)|geflambeerd]].
Regel 12:
Enkele andere beroemde absintdrinkers zijn [[Paul Gaugin]]<!--BRON: Padosch 2006-->, [[Henri de Toulouse-Lautrec]]<!--BRON: Padosch 2006-->, [[Charles Baudelaire]]<!--BRON: Padosch 2006-->, [[Guy de Maupassant]], [[Édouard Manet]], [[Oscar Wilde]]<!--BRON: Padosch 2006-->, [[Paul Verlaine]], [[Edgar Allan Poe]]<!--BRON: Padosch 2006--> en meer recent, de Amerikaanse rockster [[Marilyn Manson (zanger)|Marilyn Manson]], die zijn eigen absint heeft gecommercialiseerd ''Mansinthe''. Diversen van hen, zoals [[Edgar Degas]], [[Édouard Manet]] en ook [[Henri de Toulouse-Lautrec]] vereeuwigden de absintdrinkers op hun schilderijen.
| volume = 1 | pages = 1-14 | issn = 1747-597X | pmid = 16722551 | pmc = 1475830 | doi = 10.1186/1747-597X-1-14 | language = en | accessdate = 8 mei 2015}}. Dit is een [[open access]] artikel, beschikbaar onder de licentie [[Creative Commons#Kenmerken|Creative Commons Naamsvermelding]] (CC BY; versie 2.0).</ref> ▼
==Absintisme==
Met de toenemende massaconsumptie van absint, ontwikkelden meer en meer chronische en intensieve absintgebruikers symtomen als epileptische aanvallen, stoornissen van spraak en slaap, mentale uitputting, auditieve en visuele hallucinaties en uiteindelijk de dood. Deze verzameling van symptomen werd gekoppeld aan de term "absintisme". Het is echter niet duidelijk of dit syndroom ooit werkelijk bestaan heeft. Absintisme werd destijds verder in verband gebracht met schade aan de hersenen, gastro-intestinale aandoeningen, psychiatrische ziekten en zelfs zelfmoord. Zelfs een verhoogde incidentie van slokdarmkanker bij absint drinkers werd gesignaleerd. Daarentegen beveelden andere auteurs uit het einde van de 19e eeuw gematigde doses van absint juist aan als een waardevolle remedie tegen depressies.
{| class="wikitable"
|- style="text-align:center;"
!colspan="2"| Belangrijkste acute en chronische effecten van absint beschreven in de 19e eeuw
|- style="text-align:center;"
! '''Acute effecten''' || '''Chronisch absinthisme'''
|-
| duizeligheid || manie
|-
| epileptische insulten || hersenverweking
|-
| zenuwzwakte || algehele verlamming
|-
| delirium || psychose
|}Verreweg de meeste serieuze en de populistische medische literatuur uit die tijd demoniseerde absint echter, en legde in veel gevallen de basis voor de anti-absint drankbestrijding. De definitie van absintisme als een bepaald syndroom dat los zou staan van alcoholisme is nauw verbonden met de Franse arts [[Valentin Magnan]]. In zijn werk tussen 1864 en 1874 beschreef hij visuele en auditieve hallucinaties, gepaard gaande met veranderingen in het bewustzijn na consumptie van absint. Anderen beschreven acute symptomen van absint, zoals hallucinaties, rusteloosheid, verwarring, delirium en epileptische aanvallen. Symptomatische verschillen tussen de absintdrinker en de gewone alcoholist werden gepresenteerd op het Eerste Internationale [[Eugenitica]] Congres: bij absinthism werd de "hallucinatie waanzin" omschreven als "actiever met plotselinge aanvallen van delirium, meer angstaanjagend, die soms gevaarlijke reacties van extreem geweld tot gevolg hebben".
De klinische beschrijvingen uit die tijd waren echter speculatief en een verband tussen absintconsumptie en dergelijke symptomen werd niet op betrouwbare wijze aangetoond. Weliswaar werd experimenteel onderzoek verricht om een dergelijk verband aan te tonen, maar dergelijk onderzoek werd altijd uitgevoerd met "essence d'absinthe" (farmaceutische absintalsem extracten) of pure [[etherische olie]] van absintalsem, terwijl echter wel de term "absint" voor deze bereidingen werd gebruikt. Al in 1869 werd in het medisch vakblad The Lancet dergelijk onderzoek bekritiseerd, evenals de daaruit door Magnan getrokken conclusie dat absintisme zou verschillen van chronisch alcoholisme. Slapeloosheid, tremor, hallucinaties, verlamming en zelfs de epileptische toevallen zouden eveneens bekende symptomen van chronisch alcoholisme zijn.
== Absintverbod ==
Toen de absintconsumptie aan het einde van de 19e eeuw enorme proporties aannam, hebben veel Europese landen, evenals de regering van de Verenigde Staten, wetten aangenomen die de productie en consumptie van absint aan banden legde. Aanleiding tot het verbod was onder andere het tragische geval van de [[Zwitserland|Zwitserse]] alcoholist Jean Lanfray, die na overmatige alcoholconsumptie, waaronder twee glazen absint, zijn gezin uitmoordde. Aan het bestanddeel [[thujon]] wordt een [[hallucinogeen|hallucinogene]] en [[neurotoxiciteit| neurotoxicische]] werking toegeschreven.
Als [[surrogaat]] ontwikkelde de firma [[Pernod Ricard|Pernod]] ''[[anis]]'', feitelijk een absint zonder alsem. Andere fabrikanten betraden de markt met hun ''[[pastis]]'', waarin de kruidenextracten niet door [[distillatie]] maar door [[maceratie]] werden verkregen.
In 1988 stelde de Europese Raad de richtlijn vast ''"betreffende de onderlinge aanpassing van de wetgevingen der lidstaten inzake aroma's voor gebruik in levensmiddelen en de uitgangsmaterialen voor de productie"'', waardoor de mogelijkheid ontstond om alsem opnieuw toe te staan als ingrediënt van alcoholische dranken.
Absint kon weer vrij worden verhandeld in de hele in de Europese Unie. De samenstelling verschilt niet veel met die van voor het absintverbod.
In landen als Duitsland en Frankrijk wordt sinds de [[1990-1999|jaren 90]] weer absint geproduceerd. Andere absintproducerende landen, zoals Spanje en Portugal, hebben nooit een verbod op absint gekend. In Nederland was de verkoop van absint verboden bij de [[absintwet]] van 1909. De absintwet is hiermee nog ouder dan de [[Opiumwet]] uit 1919. In 2004 werd deze ingetrokken, gevolgd door België in hetzelfde jaar.▼
▲In landen als Duitsland en Frankrijk wordt sinds de [[1990-1999|jaren '90]] weer absint geproduceerd. Andere absintproducerende landen, zoals Spanje en Portugal, hebben nooit een verbod op absint gekend. In Nederland was de verkoop van absint verboden bij de [[absintwet]] van 1909. De absintwet is hiermee nog ouder dan de [[Opiumwet]] uit 1919. In 2004 werd deze ingetrokken, gevolgd door België in hetzelfde jaar.
==Thujongehalte==
Het thujongehalte van voor het absintverbod was lange tijd onduidelijk en is lange tijd overschat. Nog in 1992 is dit gehalte berekend op 260 mg/l,<ref>Volgens de berekening zou in 100 liter absint 2,5 kg gedroogde ''Artemisia absinthium'' worden verwerkt (bevattende 1,5% olie, waarvan 67% uit thujon bestaat, levert 251 mg/l of thujon) en 1 kg gedroogde ''Artemisia pontica'' voor de kleur (0,34% olie met 25% thujon, overeenkomend met 9 mg/l thujon in het eindproduct).</ref> maar daarbij werd ten onrechte verondersteld dat alle in de plant aanwezige thujon ook in de absint terechtkomt. Vrijwel alle thujon verdwijnt echter bij het distilleren. Ook niet-specifieke analysemethoden in de 19e eeuw hebben voor een overschatting van het thujongehalte gezorgd. Wanneer het thujongehalte van volgens traditionele recepten geproduceerde absint wordt bepaald met moderne chromatografische analysemethoden, blijkt dat dergelijke absint gemiddeld slechts 1 tot 2 mg/l thujon bevat. Analyse van flessen absint daterend uit de tijd van voor het absintverbod levert eenzelfde beeld op. Er is geen enkele aanwijzing dat absint vroeger dusdanig hoge concentraties thujon bevatte dat het toxische effecten had, integendeel, alle historische absint lijkt aan het huidige wettelijk maximum voor thujon te voldoen.
De [[Codex Alimentarius]] Commissie van de WHA/FAO heeft een limiet vastgesteld van maximaal 35 mg thujon per liter absint. Deze limiet is overgenomen in veel landen, waaronder de Europese Unie en Zwitserland, maar niet in de VS, waar de productie en import van absint nog steeds is verboden. Consumptie en bezit ervan is
Sommige huidige absint lijkt zelfs hogere thujonconcentraties te hebben dan voor het absintverbod, een analyse uit 2005 toonde aan dat circa 22% van de commercieel verkrijgbare absint een thujonconcentratie van meer dan 10 mg per liter heeft. Absintverkopers adverteren tegenwoordig ook met hoge thujonconcentraties en de veronderstelde [[psychoactief middel|psychoactieve]] en [[afrodisiacum|lustopwekkende]] eigenschappen van hun producten.
▲Onderzoek in 2006 heeft de psychoactieve werking van thujon slechts kunnen aantonen bij zeer hoge doseringen, veel hoger dan waarvan bij normale absintconsumptie sprake is.<ref name="PMID 16722551">{{Citeer journal | author = Padosch SA, Lachenmeier DW, Kröner LU. | year = 2006 | month = May | title = Absinthism: a fictitious 19th century syndrome with present impact. | journal = Substance Abuse Treatment, Prevention, and Policy
▲| volume = 1 | pages = 1-14 | issn = 1747-597X | pmid = 16722551 | pmc = 1475830 | doi = 10.1186/1747-597X-1-14 | language = en | accessdate = 8 mei 2015}}. Dit is een [[open access]] artikel, beschikbaar onder de licentie [[Creative Commons#Kenmerken|Creative Commons Naamsvermelding]] (CC BY; versie 2.0).</ref>
{{Appendix}}
| |||