Implanteerbare cardioverter-defibrillator: verschil tussen versies

* Tussen ongeveer 150 tot 190 slagen per minuut gaat de ICD ervan uit dat het een [[ventrikeltachycardie]] betreft. Deze kan hij ''overpacen'' (ook wel anti-tachy pacing genoemd). Daarbij probeert de ICD de ritmestoornis te beëindigen door het hart op een iets hogere frequentie te stimuleren. Lukt het na meerdere pogingen niet om een normaal hartritme te herstellen dan volgt een schok.

* Komt het hartritme boven de 190 slagen per minuut, dan gaat de ICD ervan uit dat het [[ventrikelfibrilleren]] betreft. Er wordt dan direct overgegaan tot een schok.

Een ICD-schok is een krachtige elektrische puls van maximaal 37 [[joule]] die in bijna 100% van de gevallen ernstige hartritmestoornissen beëindigt. Bij een ernstige hartritmestoornis is er sprake van onvoldoende bloedcirculatie en verliest de patiënt binnen seconden volledig of gedeeltelijk het bewustzijn.

Men spreekt van een onterechte schok wanneer de ICD een schok geeft, zonder dat er sprake was van een levensbedreigende ritmestoornis. Een schok, terecht of onterecht, kan door een niet-bewusteloze patiënt als pijnlijk worden ervaren.

Nog nieuwer zijn de subcutane ICD's. Doordat ICD-batterijen steeds krachtiger worden, hoeft de ICD niet meer met draden naar het hart aangebracht te worden. Dit voorkomt gevaarlijke infectieproblemen, aangezien de ICD en de elektrodes zich dan tussen de ribben en de huid bevinden. Daardoor wordt de operatie een stuk eenvoudiger. Een ICD wordt tegenwoordig veelal onder plaatselijke verdoving geplaatst.

[[Categorie:Implantaat|cardioverter-defibrillator]]