Jonge Turken: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Atatürk was nooit lid van de Jong Turken, laat staan leider van ze.
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 7:
 
Een van de belangrijkste Turkse theoretici was [[Ziya Gökalp]] (1876-1924). Hij wilde weliswaar hervormingen naar het westers voorbeeld invoeren, maar dan wel met een nationalistische kleur. Hij vond dat Turken "zichzelf niet kenden"; zij waren zich "niet bewust van hun nationale verantwoordelijkheden".
Gökalp keerde zich af van het multi-etnische en multi-religieuzemultireligieuze karakter van de Ottomaanse staat. Hij riep de Turkssprekende intellectuelen op het voortouw te nemen in de ontdekking van het eigen volk, en een nieuwe Turkse natie. Hij pleitte met andere woorden voor een proces van [[turkificatie]].
 
==Staatsgreep==
In 1908 pleegde een groep Turkse officieren een [[staatsgreep]]. Zij stelden zich ten doel: modernisering van de staat; een parlementaire [[democratie]]; afschaffing van allerlei voorrechten voor groepen buitenlanders (zoals Engelsen, Fransen en Duitsers). Ze werden geïnspireerd door het voorbeeld Japan, dat zich eind negentiende eeuw in hoog tempo had gemoderniseerd. Het waren nationalistische officieren, die de Europese opdringerigheid en overheersing haatten en tegelijk de westerse techniek en vooruitgang bewonderden.
 
Sultan Abdul Hamid II beschikte niet over loyale troepen en capituleerde voor de opstandige Jong-Turken. Hij moest akkoord gaan met het kortwieken van zijn macht. Binnen een jaar werd hij vervangen door zijn kleurloze broer [[Mehmed V]], die geen enkele invloed had. De Jong-Turken hebben [[Turkije]] omgevormd tot een seculiere en op het westen gerichte staat. DeVan de latere president [[Mustafa Kemal Atatürk]] schijntwordt beinvloedbeweerd tedat hij was zijnbeïnvloed door de ideeenideeën van de Jong Turken, alhoewel hij het nooit met ze kon vinden. Vrouwen kregen stemrecht na de [[Eerste Wereldoorlog]], de macht van het parlement werd hersteld en de constitutie hervormd aangenomen. De scheiding tussen godsdienst en staat werd strikt doorgevoerd, elke uitdrukking van [[islam]]itische religie verboden. Het ideaal van de Jonge Turken was tevens een systeem van lokale [[islam]]itischeislamitische geestelijken die loyaal aan de staat waren en de seculariteitseculiere staat accepteerden.
 
Aanvankelijk hoopten de Jong-Turken op een soort Ottomaans nationalisme, dat aan alle onderdanen van alle nationaliteiten of geloven appelleerde. Het zou bovendien hiermee de christelijke Europese landen een argument ontnemen om zich met Ottomaanse zaken te bemoeien. De eerste dagen na de staatsgreep vonden dan ook met name op de Balkan verbroederingstaferelen plaats tussen Turkse, Griekse, Bulgaarse, joodse en Armeense onderdanen.