Birma-Siam-spoorweg: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
red. |
k Z&V: km. |
||
Regel 112:
Het tracé in Siam vanaf Kanchanaburi volgde grofweg de vallei van de rivier [[Khwae Noi|Kwai-Noi]], een zijrivier van de Mae Khlaung. De eerste 55 km vanaf Nong Pladuk naar Kanchanaburi liep over een vlak landschap en was daardoor gemakkelijk te bouwen, maar aan de Tha Makham lagen de meeste natuurlijke obstakels van de Kwae Yai (een zijrivier van de Mae Khlaung), met een grote breedte en diepte en een wisselende loop tijdens de natte en de droge [[Moesson (regentijd)|moessons]]. Om deze obstakels te overbruggen heeft het Japanse leger 22 stalen bruggen uit Indonesië in gedeelten overgebracht, elk met een overspanning van 22 meter, die op de oevers van de Kwae-Yai bij Makham werden geplaatst.
In oktober 1942 bouwden krijgsgevangenen een grote houten brug (waarvan nu nog de resten bij laag water te zien zijn) die in februari 1943 gereed was en waar toen de eerste trein over reed. De stalen brug die geheel met mankracht, gebruik van katrollen, houten bokken en cementmixers, werd voltooid in mei 1943 onder een grote feestvreugde bij de Japanners. ''Die krijgsgevangenen die nooit verder dan de brug bij Tamarkan zijn geweest, mogen zich gelukkig prijzen, want de Japanners in de basiskampen hebben nooit dezelfde wreedheden en martelingen gepleegd, als zij, van verder het land in, in de kampen in de jungle. De omstandigheden daar, vooral in de moesson van 1943, waren onvoorstelbaar voor hen die dit nooit ondergaan hebben.''
Toen de krijgsgevangenen, genadeloos opgejaagd door de Japanse ingenieurs en bewakers toch achter raakten op het schema, rekruteerde het Japanse leger – onder valse voorwendsels – ongeveer 200.000 inwoners uit de door hen bezette gebieden die de krijgsgevangenen moesten versterken; de z.g. remusiahs. Deze ongelukkige Aziaten ontbrak het aan de militaire discipline en organisatie en zij stierven aan de hardheden waarmee ze werden behandeld door de ongeduldig wordende Japanners. Naar schatting hebben er meer dan 100.000 van hen hier de dood gevonden. Vele krijgsgevangenen en Aziatische dwangarbeiders werden gedwongen naar de kampen, die verspreid lagen langs de 415 km lange spoorweg, te lopen. Velen stierven en werden begraven of verbrand op de plaats waar zij stierven. De kampen waren niet minder dan schuilplaatsen. De moessons maakten het lopen en werken zeer inspannend. Toen men nog meer achter raakte op het geplande schema, werden zieke en slecht voorbereide krijgsgevangenen uit Singapore aangevoerd, om rond Nikhe (Nikki) bij duizenden om te komen of later bij hun terugkeer naar Singapore.
Regel 153:
==Belangrijke bruggen in het tracé==
* 346.40-meter stalen brug over de Kwai (Kwae Yai) rivier bij Tha Makham km
* 90-meter houten schraag over de Songkalia River km
* 56-meter houten schraag over de Mekaza river km
* 75-meter houten schraag over de Zamithi river km
* 50-meter betonnen brug over de Apalong river km
* 60-meter houten schraag over de Anakui river km
==Bekende personen==
Regel 174:
==Mémoires==
Evert van der Molen, een Nederlander, die van februari 1943 tot mei 1944 in krijgsgevangenschap aan de spoorweg moest werken, heeft zijn oorlogservaringen te boek gesteld.<ref>Berichten van 612 aan het thuisfront</ref>
== Zie ook ==
Regel 197:
* Geoffrey Pharach Adams. ''The Thailand to Birma Railway''
* "I'm in control now". Karel Warmenhoven: de man die de Birma-Siam spoorlijn overnam, door Will de Bruijn-Janssen
* Mémoires: ''Berichten van 612 aan het thuisfront
}}
{{Commonscat|Burma Railway}}
| |||