Een aantal wetenschappers hebbenheeft zich als voorstanders van no cure no pay in letselschadezaken opgeworpen, onder wie mr. dr. H.O. Kerkmeester (vanuit rechtseconomisch perspectief) in zijn publicatie ''Contingency Fees en letselschade: een rechtseconomische analyse'' (1999) en mr. F.C. Schirmeister in zijn [[proefschrift]] ''Amerikaanse toestanden in het Schadevergoedingsrecht?'' (1996). Zij beweren in hun onderzoeksresultaten dat no cure no pay hogere schadevergoedingen oplevert. De oorzaak hiervan ligt in het feit, dat de resultaatsafhankelijke beloning (no cure no pay) een gelijkgesteld belang creëert tussen het slachtoffer en de belangenbehartiger. De belangenbehartiger wordt bij no cure no pay afgerekend op resultaat en niet op het aantal uren dat hij in een zaak schrijft. Daarnaast zorgt no cure no pay ervoor dat het slachtoffer slechts een beperkt financieel risico loopt. Hierdoor kunnen objectieve beslissingen genomen worden. Het slachtoffer is niet langer afhankelijk van de tegenpartij om zijn of haar schade aan te tonen. Als een medische expertise of second opinion noodzakelijk is, dan kan deze zonder goedkeuring van de tegenpartij worden uitgevoerd.
