Aardolieraffinage: verschil tussen versies

In 1875 werd, door Fuhst, een systeem gebouwd dat bestond uit een aantal in serie geschakelde vaten, waartussen zich een systeem van overlooppijpen bevond. Het residu van het ene vat liep aldus in het volgende vat. Ook de koellichamen waren in serie geschakeld, teneinde het koelwater zo efficiënt mogelijk te gebruiken. De fracties hebben immers, naarmate ze zwaarder zijn, een hogere uitstroomtemperatuur aangezien hun [[kookpunt]] hoger ligt. De bedoeling van dit alles was tevens om herdestillatie ([[Rectificatie (natuurkunde)|rectificatie]]) te vermijden. Dit laatste was nodig aangezien de producten van de primitieve raffinaderijen nog uit te veel verschillende fracties bestonden.

Het eerste volledig continue raffinageproces startte te [[Bakoe]], in 1873, maar de douaneautoriteiten vertrouwden de zaak niet, daar ze belastingontduiking vreesden. In 1880-1881 bouwde [[Alfred Nobel]] een installatie die bestond uit 17 vaten en continu kon werken. Hij vroeg er patent op aan. Vanuit Oost-Europa verspreidde de technologie zich, en weldra werd ze ook in [[Nederlands-Indië]] toegepast door de voorlopers van [[Royal Dutch Shell|Shell]].