Dienstweigering: verschil tussen versies

In [[Nederland]] is de [[opkomstplicht]] sinds [[1997]] opgeschort. Aanvankelijk was weigering van de opkomst voor militaire dienst [[Strafbaar feit|strafbaar]]. Vele dienstweigeraars werden voor de oorlog, dus voor 1940, zonder pardon gevangengezet. Berucht is de zaak tegen dienstweigeraar Herman Groenendaal in 1921 die in hongerstaking ging, zijn arrestatie en behandeling leidde tot felle protesten. Hierdoor kwam er in 1923 een dienstweigeringswet tot stand voor [[pacifisme|pacifisten]] die principieel elk geweld afwezen. Politieke of andersoortige bezwaren werden dus niet erkend, ook niet bij herziening van de wet in 1962. Zo werden in 1974 en 1977 de niet-erkende dienstweigeraars [[Kees Vellekoop (dienstweigeraar)|Kees Vellekoop]] (1952-2013) en Adriaan Slooff gevangengezet, hun zaak leidde evenzo tot landelijke beroering. Na de [[Tweede Wereldoorlog]] is in het gevangenisdorp [[Veenhuizen (Noordenveld)|Veenhuizen]] één van de drie hoofdgebouwen geheel ter beschikking gesteld voor de detentie van dienstweigeraars.

Dienstweigeraars die het oorlogsgeweld niet principieel afwezen of politieke bezwaren hadden en nog onder de oude wet van 1962 vielen, konden tot max. 21 maanden gevangenisstraf worden veroordeeld. Landelijke bekendheid met talloze protestdemonstraties kreeg de zaak van de niet-erkende dienstweigeraars [[Kees Vellekoop (dienstweigeraar)|Kees Vellekoop]] uit Delft (1974/1975) en Adriaan Slooff uit Den Haag (1977/1978). Beide weigeraars zaten enige maanden gevangen o.a. in het militaire strafkamp in Nieuwersluis bij Utrecht. Beiden kwamen voortijdig vrij, Vellekoop kreeg gratie en Slooff werd in tweede instantie alsnog erkend.