Werkverschaffing: verschil tussen versies

'''Werkverschaffing''' is het in georganiseerd verband organiseren van projecten om werklozen een nuttige tijdsbesteding te geven. Hoewel het begrip werkverschaffing reeds in de negentiende eeuw voorkomt, is het vooral bekend uit de [[crisisjaren]], de jaren 1930 - 1940. Wereldwijd was er in die periode een zeer grote [[werkloosheid]]. In [[Sydney]], [[Australië (land)|Australië]] werd bijvoorbeeld de [[Sydney Harbour Bridge]] gebouwd als werkverschaffingsproject.

 

In Nederland werd vanaf de jaren twintig van de 20ste eeuw een groot aantal werkverschaffingsprojecten opgezet. In de werkverschaffing kregen de werklozen geen echte baan aangeboden, maar werden ze door de overheid verplicht om in grote werkploegen ongeschoold werk uit te voeren bijvoorbeeld het ontginnen van een hoogveengebied of het graven van kanalen. Dit alles gebeurde met schop, kruiwagen en kiepkar. De werkverschaffing was omstreden, met name in socialistische kringen werd de werkverschaffing als een vorm van uitbuiting beschouwd. Het werk was zwaar, de werkweken zo'n 50 uur, de omstandigheden erbarmelijk en het loon was maar net genoeg om met een gezin rond te komen. In [[1939]] verdiende iemand in de werkverschaffing 14 tot 17,50 gulden per week (omgerekend naar 2013 tussen de € 120,00 en € 150,00).<ref>[http://www.iisg.nl/hpw/calculate-nl.php Een vergelijking van de koopkracht van de gulden vanaf het jaar 1450]</ref> In de nabijheid van de projecten liet de overheid zogenoemde "werkkampen" bouwen, waar de tewerkgestelden woonden. Alleen zaterdagavond en zondag konden zij thuis zijn.