Epirus (historische regio): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k begrenst → begrensd |
|||
Regel 51:
Toen het Romeinse rijk in 395 n.Chr. definitief opgesplitst werd, ging Epirus tot het Oost-Romeinse rijk behoren (het Grieks-sprekende [[Byzantijnse Rijk]]) dat geregeerd werd vanuit [[Constantinopel]] De stad Ioannina is waarschijnlijk rond de 6e eeuw gesticht in de [[Vroege Middeleeuwen]]. Waarschijnlijk settelden Slavische stammen zich rond deze tijd in de regio. Rond de 9e en de 10e eeuw n.Chr. werden delen van Epirus onderdeel van het eerste Bulgaarse Rijk, maar nadat de Byzantijnen de Bulgaren verslagen hadden, werd Epirus weer deel van het Byzantijnse rijk. Rond de 11e eeuw n.Chr. ontstonden ook enkele Joodse gemeenschappen rond Arta en Ioannina.
Toen [[Constantinopel]] geplunderd werd door kruisvaarders die deelnamen aan de [[Vierde Kruistocht]] in 1204 n.Chr., veroverde Michael Angelos Doukas [[Aetolia]] en Epirus en stichtte een onafhankelijke staat genaamd ''Het Despotaat van Epirus'' met Arta als hoofdstad. Epirus werd een vluchthaven voor Griekse vluchtelingen uit Constantinopel, voor meer dan een eeuw. Het Despotaat van Epirus strekte zich uit van over Epirus en het westen van Griekenland, in het zuiden zover als [[Nafpaktos]] en de [[Golf van Korinthe]], en in het oosten delen van Thessalië en Macedonië. Voor een korte periode omvatte het Despotaat van Epirus ook het centrum van Macedonië en een groot deel van Thracië. Rond deze tijd duidde men met de definitie Epirus heel de kustregio van de Ambracische Golf tot [[Dyrrachium]] aan, in het oosten
[[Bestand:Epir1205-1230.png|thumb|Het Despotate van Epirus in de middeleeuwen.]]
In 1348 profiteerde de Servische koning Stefan Uros IV van de chaotische situatie waarin het Byzantijnse rijk verkeerde na de burgeroorlog (1341-1347) tussen John V Palaiologos en John VI Kantakouzenos, en veroverde Epirus met behulp van Albaanse huurlingen. Het Byzantijnse rijk wist al gauw enigszins de macht terug te winnen door van het Despotaat van Epirus een vazalstaat te maken, maar binnenvallende Albaanse stammen veroverden grote gebieden en verdreven de Byzantijnen uit het grootste deel van Epirus. De Albaniërs wisten de macht in Epirus in 1366-1367 volledig over te nemen, maar de bevolking behield een Griekse cultuur. Ioannina werd het centrum van het verzet van de Griekse cultuur.
| |||