Longue durée: verschil tussen versies

De '''''longue durée''''' is een [[concept (filosofie)|concept]] om de invloed van veranderingen van de fysische omgeving op de geschiedenis te duiden. De term werd in [[1949]] geïntroduceerd door [[Fernand Braudel]] in ''La Méditerranée et le monde méditerranéen à l'époque de Philippe II''. Hij baseerde zich daarbij op de aanpak van de [[Annales-school]] van [[Lucien Febvre]] en [[Marc Bloch]]. Vanuit de historiografische richting ''Annaliste'' wilde men voorbij de korte termijn kijken, wat [[François Simiand]] [[evenementiële geschiedenis]] noemde.

Braudel maakte onderscheid tussen de korte, middellange en lange termijn. De korte termijn, ''le temps évènementiel'', betreft de evenementen of gebeurtenissen van veelal politieke aard. De middellange termijn is de 'sociaal-economische tijd', ''le temps conjoncturel'', of de 'langzaam bewegende geschiedenis'. De lange termijn noemde hij de 'geografische tijd' of 'structurele tijd', ''le temps structurel'', de bestendigheid. Dit idee van een langzaam proces van geografische of culturele verandering werkte hij uit in het begrip ''longue durée''.