Jan van Werth: verschil tussen versies

Jan van Werth was een ruitergeneraal van eenvoudige komaf, die van 1620 tot 1648 actief was in de [[Dertigjarige Oorlog]]. In 1610 trad hij in dienst van [[Ambrogio Spinola]]. Hij klom omhoog tot de rang van officier. In 1920 nam hij deel aan de [[Slag op de Witte Berg]]. In 1921 trad hij in dienst van het [[Keurvorstendom Keulen]]. Bij de belegering van [[Jülich]] werd hij tot [[Kapitein (rang)|ritmeester]] bevorderd. Onder [[Johan 't Serclaes van Tilly]] streed hij voor de [[Katholieke Liga (1609)|Katholieke Liga]]. In 1634 boekte hij een overwinning op de Zweedse troepen bij [[Herrieden]] en werd daarop tot opperwachtmeester bevorderd. Verdere overwinningen op de Zweden volgden, en Jan werd bevorderd tot plaatsvervangend veldmaarschalk. Als dank voor zijn bewezen diensten werd Jan in 1635 beleend met goederen in [[Beieren]], de [[Oberpfalz]] en [[Bohemen]]. Hij in toen tot de adelstand van het [[Heilige Roomse Rijk]] verheven onder de naam: ''Johann Freiherr von Werth''.

In oktober 1635 sloot de protestantsgezinde hertog [[Bernard van Saksen-Weimar]] een bondgenootschap met de Fransen, die aldus bij de Dertigjarige Oorlog betrokken waren. Tevergeefs belegerde Bernard de stad [[Luik (stad)|Luik]], en rukte daarop in de richting van Frankrijk. Jan boekte een dertigtal overwinningen op de Fransen, en kreeg alras de bijnaam: ''Franzosenschreck''. Toen de Fransen in 1637 het fort [[Ehrenbreitstein]] bij [[Koblenz (Duitsland)|Koblenz]] bezetten, vreesde men een blokkade van de Rijn. Jan's troepen rukten op vanuit [[Keulen (stad)|Keulen]] en belegerden de vesting. De uitgehongerde Fransen capituleerden op 28 juni 1637.