Omobono Tenni: verschil tussen versies

In 1934 werd hij gecontracteerd door [[Moto Guzzi]], dat al sterren als [[Guido Mentasti]] (in 1924 de allereerste kampioen van Europa), [[Pietro Ghersi]] (tweede, maar gediskwalificeerd bij de [[TT Man|TT van Man]] van 1926) en [[Terzo Bandini]] (drievoudig kampioen van Italië) in dienst had. Bovendien kwam de [[Ieren|Ier]] [[Stanley Woods]], die niet meer tevreden was over zijn [[Norton (motorfiets)|Nortons]], af en toe voor Moto Guzzi rijden. Desondanks werd Tenni met zijn [[Moto Guzzi Bicilindrica 500]] kampioen van Italië en hij won bovendien de Grand Prix de Nations. In 1935 won hij de [[Milaan (stad)|Milaan]] - [[Napels (stad)|Napels]] lange-afstandsrace (over openbare wegen) met een gemiddelde snelheid van 107 km per uur. In dat jaar werd de Bicilindrica met zijn nieuwe achtervering getest door Tenni. Moto Guzzi stuurde hem naar de [[TT Man|TT van Man]] als steunrijder voor [[Stanley Woods]]. In tegenstelling tot Woods en alle andere Britse coureurs, voor wie [[Brooklands (circuit)|Brooklands]] en Man de enige circuits waren, kende Tenni het 60 km lange circuit niet. Desondanks hield hij in de 250 cc klasse lang de tweede plaats achter Woods, tot hij door een mistbank werd verrast en viel. Hierna haalde Tenni nog een aantal overwinningen en wereldsnelheidsrecords voor Moto Guzzi binnen. Hij had in een groot aantal wedstrijden naam gemaakt als topcoureur, maar vooral de Britse pers benadrukte zijn acrobatische maar roekeloze rijstijl. In die tijd hadden racemotoren twéé zadels. Het [[Motorrijderswoordenboek A-B-C#Broodje, Broodzadel|"broodje"]] op het achterspatbord, om zo plat mogelijk te kunnen liggen op snelle stukken, en het [[zweefzadel]] om de motor beter te beheersen in bochtige, langzame gedeelten. Tenni maakte bijna nooit gebruik van zijn [[zweefzadel]]. In 1937 won hij uiteindelijk de [[Junior TT|250 cc ("Junior") TT van Man]]. Hij werd de eerste niet-Britse winnaar met een niet-Britse motorfiets. Hij reed bovendien de snelste ronde en werd ook 250 cc kampioen van Italië. In hetzelfde jaar werd hij vader van een zoon, die hij naar zijn TT-overwinning noemde: "Titino". Van 1938 tot 1940 had hij veel last van blessures en de [[Tweede Wereldoorlog]] betekende een voorlopig einde van alle race-activiteiten. Na de oorlog begon Tenni meteen weer te racen. In 1947 werd hij weer kampioen van Italië, ditmaal in de 500 cc klasse. In de TT van 1948 reed hij de snelste ronde, maar hij moest vertragen wegens [[ontstekingsmechanisme|ontstekingsproblemen]].