Trivialiteitswet van Parkinson: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k r2.7.2) (Robot: toegevoegd: zh:帕金森瑣碎定理 |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 2:
De '''Trivialiteitswet van Parkinson''' (''Parkinson's Law of Triviality''), later ook bekend als '''the color of the bikeshed''' ("de kleur van het fietsenschuurtje") is een 'wet' die zegt dat de hoeveelheid tijd die in vergaderingen wordt besteed aan een onderwerp, omgekeerd evenredig is met de hoeveelheid geld die ermee gemoeid is.
De 'wet' werd opgesteld door [[Cyril Northcote Parkinson]] in zijn werk de [[Wet van Parkinson]] (1957). Parkinson zelf gebruikte als voorbeeld het bouwen van een kerncentrale: dat is zo kostbaar en zo ingewikkeld dat veel mensen dit niet kunnen bevatten, dus ze nemen aan dat degenen die er mee bezig zijn het wel kunnen overzien en weten wat ze doen. Aan de andere kant snapt iedereen het bouwen van een schuurtje, dus dat resulteert in eindeloze discussies. Iedereen wil er zijn persoonlijk tintje aan geven en laten weten dat hij er is. Het gevolg is dat er op vergaderingen veel meer tijd besteed wordt aan het schuurtje dan aan de kerncentrale.
Een praktijkvoorbeeld wordt gegeven door Giger en Dividhizar.<ref>Joyce Newman Giger en Ruth Elaine Davidhizar, ''Transcultural nursing: assessment & intervention'', [http://books.google.nl/books?id=CXZhh7PIRHsC&pg=PA108 p. 108]</ref> Zij beschrijven hoe in een door de overheid bekostigd psychiatrisch ziekenhuis een buitensporige hoeveelheid tijd werd besteed aan het ontwikkelen van beleid en regulering rond plastic houders van 75 dollarcent per stuk. Deze houders, die waren bestemd voor de persoonlijke spullen van patiënten, verdwenen af en toe, en om dit tegen te gaan werd een complete papierwinkel opgelegd om een nieuwe houder aan te kunnen vragen.
| |||