Lockheed Constellation: verschil tussen versies

[[Bestand:Lockheed L749A N6022C TWA Connie final.jpg|thumb|Lockheed L749A Constellation [[vliegtuigregistratie|registratie]] N6022C van [[Trans World Airlines]] op [[Luchthaven Londen Heathrow]], 1954]]

 

{{omrand|Superconstellation movie.ogg|250px|right}}

 

== Fraaie lijnen ==

De fraaie lijnen van de Constellation vloeiden deels voort uit een aantal praktische keuzes. Hoofdontwerper Clarence "Kelly" Johnson in dienst bij Lockheed, tekende voor dit ontwerp. De vleugel

was in feite een grotere versie van de eerder door Lockheed gebouwde [[Lockheed L-188 Electra|Electra]].

Het was ook het eerste burger productievliegtuig met [[stuurbekrachtiging]]. De Constellation werd aangedreven een door destijds nieuw type motor van [[Wright Aeronautical|Wright]]: de R-3350 Cyclone engine. Dit zijn de grootste luchtgekoelde radiaalmotoren ooit gebouwd door Wright.

Het vliegtuig kon met deze motoren een kruissnelheid aanhouden van 350 mph. De propellers die hier op gemonteerd werden waren dermate groot dat voor het toestel een zeer hoog [[landingsgestel]] noodzakelijk was. Bovendien waren de ontwerpers bang dat deze krachtige motoren luchtwerveling over het hoogteroer zouden geven. Om deze reden werden de staartvlakken ([[kielvlak]] en [[stabilo]]) hoger geplaatst, waardoor de glooiende vorm van de romp ontstond. Om het toestel van deze omvang een goede koersstabiliteit te geven was een [[kielvlak]] met een groot oppervlak nodig. Het toestel moest echter ook in de [[hangar]]s passen die de luchtvaartmaatschappijen op dat moment gebruikten. Om die reden werd er voor gekozen om niet één grote maar drie kleinere staartvinnen aan te brengen.

Verder was de Constellation het eerste grote passagiersvliegtuig met een [[drukcabine]] waarmee het op een hoogte van 20.000 voet kon kruisen. Hierdoor kon het voor 90% boven slecht weer vliegen.