|
=== Comeback ===
Olga Commandeur, die inmiddels parttime administratief assistente was geworden, waardoor ze 's middags kon trainen, ging er in 1977 met nieuw elan tegenaan. Dat resulteerde bij de internationale [[Pinksteren|pinkster]]wedstrijden op [[Nationaal Sport Centrum Papendal|Papendal]] in 2.06,2 op de 800 m, waarbij ze het volgende aanstormende talent [[Elly van Hulst]] achter zich liet. "Ik ben met deze overwinning en deze tijd even blij als met het jeugdwereldrecord, dat ik bijna twee jaar geleden liep. Ik ben er weer", stelde Commandeur opgelucht.<ref>Uit ''Elly van Hulst en Arie Ruiter razendsnel. Fraaie comeback van Olga Commandeur'' door Dick Loman (1977), De Atletiekwereld nr. 11: KNAU</ref> Haar gelijk bewees ze op de [[Nederlandse kampioenschappen atletiek 1977|NK in Sittard]], waar ze de 800 m afgetekend won in 2.03,79 en dat zonder de afwezige Elly van Hulst. Het was overigens Commandeurs eerste seniorentitel. Eind 1977 voerde ze de ranglijst weer aan. Elly van Hulst was met 2.03,9 weliswaar heel dicht in haar buurt gekomen, maar niet er voorbij.
=== Vijfkamp ===
Het jaar erna werd een overgangsjaar. De Suomi-atlete, inmiddels begonnen aan de [[CIOS]]-opleiding, liep eerst een virusinfectie op die haar ademhalingsspieren aantastte. Toen die was overwonnen, sprong ze tijdens een CIOS-wedstrijdje plotseling 1,75 m hoog! De brede basis van de CIOS-sportopleiding had bij de veelzijdige Commandeur al gauw effect, al ging het ten koste van haar specifieke 800 metertraining. In 1978 was ze niet sneller dan 2.04,5. Op de [[Nederlandse kampioenschappen atletiek 1978|NK]] was Van Hulst haar met 2.03,8 ditmaal te snel af; Commandeur moest genoegen nemen met zilver en een tijd van 2.04,8. Later, bij een interland tegen [[België]], herhaalde zich dit patroon. Terwijl de Europese kampioenschappen aan haar neus voorbijgingen, lonkte intussen de [[vijfkamp]].<br />In november 1978 scheurde ze tijdens een zaaltraining haar rechter enkelbanden. Een operatie en enkele maanden revalideren verstoorden opnieuw de wintertraining van de inmiddels naar de [[Academie voor Lichamelijke Opvoeding|sportacademie]] overgestapte IJmuidense.
=== Overstap ===
In 1980 vervolgde Commandeur de ingeslagen weg en richtte zich voor de [[Olympische Zomerspelen 1980|Spelen in Moskou]] op de vijfkamp. Op de NK indoor werd ze hierop tweede achter [[Tineke Hidding]] met 4091 punten, tweede op de 400 m en vierde bij het [[verspringen]]. Tijdens het buitenseizoen lukte een goede vijfkamp echter niet meer, waarna ze ten slotte toch weer koos voor de 400 m horden en in [[Nederlandse kampioenschappen atletiek 1980|Sittard]] haar nationale titel prolongeerde. Dit nieuwe vrouwennummer was echter nog niet opgenomen in het olympische programma. Deelname aan de Spelen zat er voor Olga Commandeur dus opnieuw niet in. Ter compensatie werd voor dit nummer en de [[3000 meter (atletiek)|3000 m]] door de [[International Association of Athletics Federations|IAAF]] medio augustus in [[Sittard]] een apart wereldkampioenschap voor vrouwen georganiseerd, een week na de NK. En daar had Commandeur zich wél voor gekwalificeerd. Ze bereikte er de halve finale, waarin ze andermaal aantoonde nog steeds op het juiste moment te kunnen 'vlammen'. Ze werd zesde in de nieuwe nationale recordtijd van 57,93 en kwalificeerde zich voor de B-finale. Hierin moest ze halverwege met een lichte spierblessure echter opgeven.
Achteraf beschouwt Commandeur 1980 als een verloren jaar, temeer daar zij, door zich op Moskou te focussen, te weinig aan haar studie had gedaan. Haar tweede jaar op de sportacademie moest daarom over.<br />Een maand later leverde ze, weer blessurevrij, een stevige bijdrage aan het clubkampioenschap van ADA: ze sprong 6,06 ver, een PR. De week erna had zij bij de estafettekampioenschappen bovendien een groot aandeel in de zege van ADA op de [[4 x 800 meter estafette|4 x 800 m]]. [[Esther Schouten]], Olga Commandeur, [[Jacqueline Spaans]] en [[Maaike Persoons]] vestigden daarbij met 8.57,93 een nationaal record.<ref>Uit ''Meeste estafettegoud voor Haarlem-heren en ADA-dames'' door Hans van Wees (1980), Atletiekwereld nr. 18: KNAU</ref> Zo eindigde 1980 toch nog positief.
=== Van vijf- naar zevenkamp ===
Intussen had Commandeur dat jaar haar beste vijfkampscore ooit op 4237 punten gebracht. Daar bleef het bij, want in 1981 stapten de vrouwen officieel over op de zevenkamp. De ADA-atlete had eerder aangetoond ook hiermee wel raad te weten en scoorde al snel 5588 punten. Halverwege het jaar stond ze derde op de nationale ranglijst, achter de volbloed-meerkampsters Sylvia Barlag en Tineke Hidding. Maar de 400 m horden bleef toch haar belangrijkste nummer. Eerst liep ze in augustus tijdens de ''Europacup B-finale'' in [[Pescara (stad)|Pescara]] 57,87, weer een verbetering van haar eigen record uit 1980, om een week later in 58,83 met een straatlengte voorsprong van bijna drie seconden voorsprong voor de derde achtereenvolgende maal ook de [[Nederlandse kampioenschappen atletiek 1981|nationale titel]] te veroverenwinnen.
En opnieuw had Olga Commandeur een opzienbarend slotakkoord in petto: bijBij de [[Fanny Blankers-Koen Games|FBK-recordwedstrijden]] in [[Hengelo (Overijssel)|Hengelo]], eind september 1981, sprong ze, na eerst een [[100 meter (atletiek)|100]] en een 400 m horden te hebben gelopen, 6,20 m ver! Waarna ze ook nog eens 600 meter lang haaswerk verrichtte voor Elly van Hulst, die een goede [[Engelse mijl (atletiek)|mijl]] wilde lopen. Intussen had ze haar zevenkamptotaal op 5820 punten gebracht. Alleen Tineke Hidding scoorde dat jaar met 5842 punten beter.
=== "Lekker afwisselend trainen" ===
Commandeur trad begin 1982 aan voor de NK meerkamp in [[Zwolle]].
Logisch dus dat Commandeur begin 1982 aantrad voor de NK meerkamp in [[Zwolle]]. Optimaal voorbereid was ze overigens niet. "Vooral de laatste maanden van ’t jaar heb ik vanwege de studie in Amsterdam erg weinig kunnen trainen en ik was hier ook zonder grote verwachtingen naar toe gegaan."<ref name="Meerkamprecord">Uit ''Meerkamprecord Robert de Wit'' door Hans van Bovene (1982), Atletiekwereld nr. 3: KNAU</ref> Het eerste nummer, de [[60 meter horden|60 m horden]], ging slecht. De Engelse uitdrukking "rise to the occasion" is de IJmuidense echter op het lijf geschreven en toen Tineke Hidding bij het verspringen driemaal fout sprong, was de titel met 4194 punten voor Olga. Tevreden concludeerde ze, dat ze zou doorgaan op de meerkamp. "Lekker afwisselend trainen, dat bevalt me best. Het is alleen jammer, dat Tineke Hidding bij het verspringen fout zat. Haar uitvallen geeft toch een wat onbevredigend gevoel. Maar we komen elkaar nog wel meer tegen."<ref name="Meerkamprecord"/>
Drie weken later werd ze op de individuele indoorkampioenschappen met twee derde plaatsen op de 60 m horden (in 6,77) en het verspringen (met 6,14) opnieuw twee medailles rijker. Aan het eind van het indoorseizoen stond ze derde op de 60 m horden, de 400 m en het verspringen, vijfde bij het [[hoogspringen]] en achtste op de 800 m.
|
