Ghassaniden: verschil tussen versies

▲De '''Ghassaniden''' waren een Arabische [[christendom|christelijk]]-[[monofysitisme|monofysitische]] dynastie die van het einde van de 4e eeuw tot ca. 600 over de halfnomadische Arabieren van [[Syrië|Zuid-Syrië]], [[Jordanië]] en noordelijk [[Saoedi-Arabië]] heerste en vanaf [[keizer Anastasius]] (491–518) tot [[keizer Mauritius|Mauritius]] (582–602) als vazallen van het [[Byzantijnse rijk]] een buffergebied vormden tegen de [[Perzen]] en hun Arabische ongekerstende bondgenoten, de [[Lakhmiden]] van [[Hira]]. Zij moesten de heilige plaatsen van [[Palestina]] beschermen tegen invallen vanuit de Arabische woestijn. Hun voornaamste rol speelden de Ghassaniden in de [[6e eeuw]] met als grootste vertegenwoordigers [[Al-Harith ibn Djabala]] (= Arethas) en diens zoon [[Al-Moendhir]] (= Alamundarus). Beiden bleken niet volledig betrouwbare militaire bondgenoten te zijn, terwijl Moendhir zich tevens halsstarrig verzette tegen alle pogingen van Justinianus’ opvolgers om het monofysitisme te beteugelen. Beiden stierven dan ook in Byzantijnse gevangenschap. Moendhirs zoon An-No’ man onderging een zelfde lot, zodat de dynastie kort na [[584]] verdween.