Station Gent-Zuid: verschil tussen versies

Tot voor de bouw van het station was er in de buurt veel armoede. Er werden enkel een aantal volkscafé's aangetroffen. Tijdens de jaren 1846-1850 leden een op zes Vlamingen honger en werd 1866 onthouden als het jaar van de cholera-epidemie. In navolging van de bouw van het station ontstond in de Muinkmeersen in de tweede helft van de 19e eeuw een geheel nieuwe [[woonwijk]]. Een aantal van de 700 beluiken die in 1880 in Gent bestonden werd afgebroken. Een deel van de vroegere Stationsstraat, nu Woodrow Wilsonplein, werd het centrum van het nachtleven van de wijk. Tijdens het laatste kwart van de 19e eeuw bouwde men hier hotels, restaurants, grote cafés en andere oorden van vermaak. Om de status van de omgeving verder te verhogen trok men aan het Graaf van Vlaanderenplein in de periode 1847-1852 tussen de Stationsstraat en de Tweebruggenstraat een [[neoclassicisme|neoclassicistische]] gevelrij op. Hierin vallen twee ''tempelfronten'' met zuilen onder een [[fronton (bouwkunde)|fronton]] op. Na het verdwijnen van de spoorverbinding tussen het station en de haven verlengde men de gevelrij tot aan de [[Hubert Frère-Orbanlaan]]. Onder dit derde ''tempelfront'' voorzag men een driedubbele doorgang: centraal voor voertuigen en de zijpassages voor voetgangers. Men bouwde van de Hubert Frère-Orbanlaan ook een passerelle over de sporen naar de [[dierentuin van Gent]].

 

 

Er werden enkele lanen getrokken ten noorden, die het station en de wijk met het historische stadscentrum moesten verbinden, met name de Keizer Karelstraat (1837-1841), de verbreding van de Brabantdam, de aanleg van het Jacob Van Arteveldeplein (1841-1846) - nu [[Sint-Annaplein]], de Stationsstraat (1845-1846) - nu Zuidstationstraat - en later de Vlaanderenstraat (1883) in het kader van het [[Zollikofer-De Vigneplan]]. De nieuwe [[Charles Marcellisbrug]] (1844) over de [[Muinkschelde]] verbond het station via de Lammerstraat met de oude [[Sint-Pietersdorp|Sint-Pieterswijk]] ten oosten.