Het oorspronkelijke [[Romeinse Rijk]] werd wegens de toenemende problemen in bestuur, economie en grensbewaking verdeeld in een West- en [[Byzantium|Oost Romeins-Romeinse Rijk]] in [[300]] onder [[Diocletianus]]. De grens werd getrokken tussen het [[Latijns]] sprekende Italie en westen en het welvarender [[Grieks]] sprekende oosten. Tot begin 5de eeuw bleef Het Westelijke rijk min of meer intakt. Toen, in [[406]], konden de Keizerlijke grenstroepen de toenemende overvallen van bendes [[Germanen]], die op de vlucht waren voor de [[Hunnen]], niet meer afweren. In [[407]] werd het leger teruggehaald uit [[Engeland|Brittanie]], om er nooit meer terug te keren, om [[Frankrijk|Gallie]] te verdedigen. Achtereenvolgens gingen verloren: [[Spanje|Hispanje]], Gallie en [[Afrika|Noord Afrika]].Italie bezweek tenslotte in [[476]] toen de [[Oostgoten| Oost-Gooth]] [[Odoaker]] de laatste westelijke keizer [[Romulus Augustus]] (hoewel deze niet was gelegitimeerd door de Oost romeinse keizer) afzette. Odoaker had de keus om een nieuwe marionetten 'keizer' te installeren of zich rechtstreeks 'onder het bewind' van de nog altijd machtige Oost-Romeinse keizer [[Zeno]] te plaatsen. Keizer Zeno keurde dit voorstel goed en liet aan Odoaker de keus. Deze koos voor het laatste en stuurde de keizerlijke insignes en attributen naar [[Constantinopel]] terug en noemde zichzelf voortaan ''koning van de Oostgothen en Italie'' terwijl hij voor de Oost romeinen hun 'onderkoning' en plaatselijke bevelhebber was.
