Algehele anesthesie: verschil tussen versies

Voor 1846 werden operaties zelden uitgevoerd. Dit werd mede veroorzaakt door een gebrek aan goede narcosemiddelen. Het waren met name tandartsen die hiernaar op zoek waren, omdat zij nog meer dan andere artsen dagelijks geconfronteerd werden met patiënten met pijn: vaak als bijproduct van hun eigen werk. Een andere reden was dat veelgebruikte methoden zoals het iemand bewusteloos maken door een klap op het hoofd, een overmaat [[ethanol|alcohol]] of verwurging grote risico’s met zich mee brachten. De pijnstillende werking van [[distikstofmonoxide]] ([[Distikstofmonoxide|lachgas]] (N₂O)) en [[diethylether]] (gewone ether) was al in de 18e eeuw bekend, desondanks werden deze stoffen nauwelijks gebruikt.

De Amerikaanse tandarts Horace Wells experimenteerde met distikstofmonoxide ([[lachgas]]). Hij kwam op het idee, toen hij tijdens een podiumshow merkte dat een deelnemer die lachgas had gekregen en zich verwondde, geen pijn voelde. In 1845 wilde Wells de effectiviteit aantonen met een demonstratie in het Massachusetts General Hospital. De patiënt schreeuwde het echter uit tijdens de ingreep; de demonstratie was dus een mislukking. In 1863 werd lachgas opnieuw geïntroduceerd door ondernemer, showman en deels opgeleid arts Gardner Colton. Lachgas, al dan niet gecombineerd met [[Zuurstof (element)|zuurstof]], wordt in diverse landen, waaronder de V.S., nog steeds op grote schaal gebruikt.

Om de patiënt in slaap te brengen kan van verschillende methoden gebruik worden gemaakt. Bij volwassenen wordt de narcose vaak 'ingeleid' door het geven van een intraveneuze dosis van een [[anestheticum]] zoals [[pentothal]] of [[propofol]], waarna voor het onderhouden van de narcose een inhalatie-anestheticum (dampvormig) kan worden gebruikt gecombineerd met analgetica. Bij kleine kinderen wordt de narcose bijna altijd 'ingeleid' door het laten inademen van een dampvormig-mengsel via een 'kapje'. Men gebruikt hiervoor [[dampvormige anesthetica]]. Vroeger werd hiervoor gebruikgemaakt van [[chloroform]], hetgeen vanwege de toxische eigenschappen werd vervangen door [[diethylether|ether]]. Momenteel gebruikt men hier nog [[lachgas]] (N₂O) voor (in veel ziekenhuizen is het gebruik van lachgas afgeschaft, omdat het bijwerkingen had op het personeel), meestal gemengd met een van een aantal andere mogelijke dampen zoals [[sevofluraan]], [[halothaan]], [[enfluraan]],[[desfluraan]] of [[isofluraan]]. Hierbij worden nog steeds intraveneus pijnstillende farmaca zoals [[sufentanil]], [[fentanyl]] of [[remifentanil]] en spierverslappende medicamenten zoals [[succinylcholine]] (kortwerkend middel) of [[vecuronium]], [[atracurium]], [[rocuronium]] of [[pancuronium]] (middellang werkend) gegeven.

Toepassing van anesthesie vindt plaats onder uitgebreide bewaking ([[monitoring]]) met apparatuur, zoals [[elektrocardiografie]], automatische [[bloeddruk]]meting, het meten van het zuurstofgehalte in het bloed (pulse oximetrie), de concentratie van [[Zuurstof (element)|zuurstof]], [[lachgas]], [[koolzuurgas]] en concentratie van inhalatie-anesthesiemiddelen in het beademingmensel, [[temperatuur]] en eventueel [[hersenen|hersenactiviteit]]. Indien nodig worden nog meer lichaamsfuncties gemeten. Bij geselecteerde ingrepen worden zo nodig trans-oesophageale echo, continue cardiale output en meting van drukken op diverse plaatsen in/rond het hart door middel van een pulmonaliskatheter of Swan Ganz-katheter verricht.