De meest opvallende verandering was dat de twee meest [[gesloten klinker|gesloten]] [[lange klinkersklinker]]s, [iː] en [uː], tweeklanken[[tweeklank]]en werden ([[diftongering|diftongeerden]]): [i:] werd via een aantal tussenstadia [aɪ] en [u:] werd [aʊ]. Daarnaast werden de [eː] en de [oː] met steeds kleinere mondopening uitgesproken, en zo namen ze de plaats in van [iː] en [uː]; er viel dus geen leemte in het klinkermateriaal. Over de volgorde waarin dit gebeurd is, zijn niet alle taalkundigen het eens. Zo is Otto Jespersen bijvoorbeeld van mening dat eerst de diftongering van [iː] en [uː] plaatshad, waarna de "vrijgekomen plaats" werd bezet door andere klinkers<ref>William Labov (1994). Principles of Linguistic Change. Blackwell Publishing. pp. 145. ISBN 0-6311-7914-3. </ref>. Volgens taalkundige [[Karl Luick]] was het juist andersom: de klinkers [eː] en [oː] werden eerst vernauwd, waardoor ze de klinkers [iː] en [uː] "verdrongen" van hun plaats.
Bij de articulatie van de klinkers ''e'', ''a'', ''o'', ''u'' en ''ə'' ging de tong in de richting van het harde verhemelte. De voornaamste veranderingen waren de volgende:
