Van Gend en Loos-arrest: verschil tussen versies

In dit arrest overwoog het Hof dat verdragsartikelen uit het [[Verdrag van Rome (1957)|Verdrag van Rome]] een zogenaamde rechtstreekse werking kunnen hebben, wanneer de tekst van een verdragsartikel duidelijk en onvoorwaardelijk is, en een [[Lidstaat van de Europese Unie|lidstaat]] dus niet nader hoeft in te grijpen om de bepaling te verduidelijken.▼

Als aan deze voorwaarden is voldaan en de bepaling een [[rechtstreekse werking]] heeft, kan deze door de burgers in een rechtszaak voor de nationale rechter worden ingeroepen en gebruikt. Het hof overwoog verder dat de lidstaten een geheel nieuwe, [[supranationaal|supranationale]] Europese rechtsorde hadden geschapen met het verdrag. Voor de Nederlandse situatie was deze uitspraak niet onverwacht, aangezien in de Nederlandse grondwet al de bepaling opgenomen is dat verdragsbepalingen doorwerken in de nationale rechtsorde, wat ook wel het [[monisme (internationaal recht)|monistisch]] stelsel genoemd wordt. Er zijn echter Europese landen waar dit niet het geval was ([[dualisme (internationaal recht)|dualistisch]] stelsel). Dankzij dit arrest werken de Europese verdragsbepalingen ook in landen met een dualistische stelsel direct door in de nationale rechtsorde.▼

Een voorbeeld is de vrijheid van werknemers, dat vastgelegd is in artikel 39 van het [[EG-verdrag]]. Dit is een duidelijke en onvoorwaardelijke bepaling. Voor de nationale rechter kunnen individuen zich daarom rechtstreeks beroepen op dat artikel. Als nationaal recht eventueel in strijd is met artikel 39 EG, dan moeten nationale rechters dat strijdige nationale recht buiten toepassing laten.▼