Henk Zeevalking: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 7:
| huidige functie =
| partij = [[Volkspartij voor Vrijheid en Democratie|VVD]], [[Democraten 66|D66]]
| titulatuur = mr.
| tijdvak1 = 1970-1975
| functie1 = [[Gemeenteraad]] [[Utrecht (stad)|Utrecht]]
Regel 29:
Zeevalking werd geboren als zoon van een onderwijzer. Hij studeerde rechten aan de [[Universiteit Utrecht]], was van [[1946]] tot [[1947]] rector van de Utrechtse studentenvereniging [[Unitas Studiosorum Rheno-Traiectina|Unitas]] en was van [[1950]] tot [[1952]] [[advocaat (beroep)|advocaat]] te [[Utrecht (stad)|Utrecht]]. In [[1956]] werd hij lid van de [[Volkspartij voor Vrijheid en Democratie|VVD]] welke partij hij in [[1966]] verliet. In dat jaar ondertekende hij samen met 35 andere personen het democratisch appel waarin werd gepleit voor bestuurlijke en politieke vernieuwing. Hieruit kwam [[Democraten 66|D66]] voort (toen nog D'66 geheten) waarvan hij een van de oprichters was. Van [[1968]] tot [[1969]] was hij vicevoorzitter van deze nieuwe partij. Zeevalking vond dat D66 vooral een pragmatische koers moest varen.
Van september [[1970]] tot september [[1974]] was Zeevalking voor [[Democraten 66|D66]] [[wethouder]] verkeerszaken en openbare werken in Utrecht. Hij was de eerste Utrechtse politicus die zich verzette tegen het plan een deel van de Utrechtse binnenstad te slopen voor ruime verkeerswegen naar het centraal gelegen winkelcentrum [[Hoog Catharijne]]. Na een korte periode als gewoon [[gemeenteraadslid|raadslid]] in Utrecht volgde hij tijdens de tweede helft van het [[kabinet-Den Uyl]] [[staatssecretaris (Nederland)|staatssecretaris]] van Justitie [[Jan Glastra van Loon|Glastra van Loon]] op, die na een conflict met minister van Justitie [[Dries van Agt|Van Agt]] was afgetreden. Zeevalking werd belast met strafrechttoepassing, kinderbescherming en vreemdelingenzaken. Hij regelde onder meer de juridische status van stateloze [[Molukkers]] en van [[Surinamers]] na de onafhankelijkheid. Hij werd door de [[Tweede Kamer der Staten-Generaal|Tweede Kamer]] bekritiseerd vanwege zijn vluchtelingenbeleid. De Kamer vond hem te streng omdat hij [[Zuid-Afrika]]anse, [[Volksrepubliek China|Chinese]] en [[Chili|Chileense]] vluchtelingen naar hun vaderland terugstuurde.
Zeevalking werd genoemd als minister van Verkeer en Waterstaat in het tweede kabinet-Den Uyl maar dat kabinet kwam er niet en daarom bleef hij tot januari [[1979]] [[Tweede Kamer der Staten-Generaal|Tweede Kamerlid]] met politie, justitie, waterstaat en verkeer als aandachtsgebieden. In januari 1979 werd hij [[burgemeester]] van [[Rijswijk (Zuid-Holland)]]. Hij combineerde deze functie vanaf oktober van dat jaar met het partijvoorzitterschap van D66. Hij legde beide functies neer toen hij op [[11 september]] [[1981]] alsnog [[Ministerie van Verkeer en Waterstaat|minister van Verkeer en Waterstaat]] werd in het [[kabinet-Van Agt II]] en vervolgens ook in het kortstondige [[kabinet-Van Agt III]]. Als minister van Verkeer en Waterstaat bepaalde Zeevalking in [[1981]] het tracé voor de [[Spoorlijn Weesp - Lelystad|Flevolijn]] waarbij de [[Oostvaardersplassen]] werden ontzien. In [[1982]] besloot hij evenwel ook tot de fel bekritiseerde aanleg van de [[autosnelweg]] [[Rijksweg 27|A27]] dwars door het bosrijke landgoed [[Amelisweerd]], waarvan hij de bomen aanduidde als een "rij struiken".
Van [[1985]] tot [[1988]] was hij voorzitter van het college van bestuur van de [[Technische Universiteit Delft]]. Daarnaast vervulde hij diverse nevenfuncties. In [[1991]] kwam hij weer in het nieuws toen hij ervoor opteerde om alle Nederlanders verplicht een [[identiteitsbewijs]] op zak te laten hebben.
Regel 53:
}}
{{OpvolgingCombi
| lijst = [[Lijst van burgemeesters van Rijswijk
| vorige = [[Hans Grosheide|J.H. Grosheide]]
| volgende = [[M.J. Daamen-van Houte]]
| |||