Tweede Barbarijse Oorlog: verschil tussen versies

| conflict= Tweede Barbarijse Oorlog (1815)

| place=[[Middellandse Zee|Middellandse Zee-gebiedZeegebied]]

| result=BeëindigingAmerikaanse overwinning en beëindiging van de piraterij in het Middellandse Zee-gebiedZeegebied

De '''Tweede Barbarijse Oorlog''' – ook bekend als de '''Algerijnse oorlog''' - had plaats in 1815 tussen de [[Verenigde Staten]] en de [[Barbarije|Barbarijse provincies]] van het [[Ottomaanse Rijk]], namelijk [[Algiers]], [[Tripoli (Libië)|Tripoli]] en [[Tunis]]. De oorlog leidde ertoe dat de Verenigde Staten geen geld meer hoefden te betalen aan de Barbarijse piraten. Ook betekende het, mede dankzij de inzet van [[Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland|Groot-Brittannië]] en [[Verenigd Koninkrijk der Nederlanden|Nederland]] in het jaar daarop, het einde van de piraterij in de regio.

De Verenigde Staten weigerdeweigerden ook een financiële bijdrage te leveren aan de piraten, met als tegenprestatie dat zij Amerikaanse schepen met rust zouden laten. Omar Bashaw, de [[Bei|Bei van Algiers]], verklaarde in 1815 de oorlog aan de Verenigde Staten. Dat land was intussen weer herstellende van de [[Oorlog van 1812]].

Kort nadat zij [[Gibraltar]] waren gepasseerd stuitte het squadron van Decatur op het Algerijnse vlaggenschip ''Meshuda''. Na een gevecht namen zij het schip in. Dat gebeurde kort daarop ook met het schip de ''Estedio''. In de laatste week van juni legde de Amerikaanse schepen aan voor de justkust van Algiers. Zij wilden onderhandelingen starten met de Bei, maar deze weigerde aanvankelijk. Na dreigementen van verdere vernietiging capituleerde de Bei. Er werd een akkoord gesloten, waarbij Algerij de ''Estedio'' en ''Meshuda'' terugkregenterugkreeg, in ruil voor alle Amerikaanse gevangenen, ongeveer tien in getal, en een behoorlijk aantal Europese gevangenen. De Verenigde Staten lieten 500 Algerijnse gevangenen vrij. Er werd ook afgesproken dat de Amerikaanse schepen voortaan een vrije doorvaart zouden hebben.

Groot-Brittannië ondernam begin 1816 een diplomatieke missie richting Algiers, Tunis en Tripoli om de Bei'sBeis er van te overtuigen te stoppen met de piraterij en de christelijke slaven vrij te laten. De Bei'sBeis van Tunis en Tripoli gingen akkoord zonder tegenstribbeling. De Bei van Algiers verzette zich echter, maar leek uiteindelijk toch akkoord te gaan. [[Edward Pellew]], burggraaf van Exmouth, het hoofd van de missie, leefde onder de gedachte dat hij een verdrag gesloten had en keerde terug naar Engeland. Kort nadat het verdrag echter was gesloten, vermoordenvermoordden Algerijnse troepen 200 [[Corsica|Corsicaanse]], [[Sicilië|Siciliaanse]] en [[Sardinië|Sardinische]] vissers die onder Britse bescherming stonden. Dit leidde tot een grote woede in Groot-Brittannië en Europa en Exmouths missie werd gezien als een mislukking.

Exmouth keerde daarom terug naar Algiers met een vijftal Britse fregatten en een zestal Nederlandse schepen. Op 27 augustus 1816 begon een 9negen uur durend [[Bombardementen op Algiers|bombardement op Algiers]]. Dat leidde tot grote beschadigingen aan de stad en het leger van de Bei. Exmouth waarschuwde dat het bombardement de volgende dag door zou gaan als de Bei niet akkoord ging. De Bei realiseerde zich niet dat Exmouth blufte, omdat alle munitie de eerste dag al verschoten was. Hij ging akkoord en op 24 september 1816 werd er een akkoord gesloten. Er werden 1.083 christelijke slaven vrijgelaten, waaronderonder wie de Britse consul.

Doordat de Europese schepen steeds geavanceerder werden, was het voor de piraten niet langer mogelijk bij te blijven. Deze oorlog goldmaakte dus als heteen einde vanaan de piraterijeeuwenoude in[[Barbarijse dezeerovers|Barbarijse oorlogpiraterij]]. In de decennia daarop werden Algiers en Tunesië ingenomen door Frankrijk. Tripoli werd in 1911 door [[Koninkrijk Italië (1861-1946)|Italië]] veroverd op het Ottomaanse Rijk.