Yamaha FZR-serie: verschil tussen versies

 

De FZR 1000 Genesis werd in 1987 het nieuwe topmodel van Yamaha. Men had alle kennis voor de smalle bouw van het motorblok uit de kast gehaald, waardoor het blok niet breder was dan dat van de FZ 750. Hierdoor kwamen de [[cilinder (motor)|cilinders]] zo dicht bij elkaar te staan, dat naast [[vloeistofkoeling]] ook oliekoeling moest worden toegepast: De zuigers werden van onderen gekoeld door een oliestraal. De olie werd extra gekoeld door een oliekoeler. De drie inlaatkleppen en twee uitlaatkleppen waren uiteraard met de grotere [[boring (werktuigbouw)|boring]] mee gegroeid, maar stonden ook rechter boven de zuigers. Hoewel de zuigers en de [[drijfstang]]en groter waren, waren ze desalniettemin lichter dan die van de FZ 750. Het nieuwe Deltabox frame verbond het [[Balhoofd (Vervoermiddel)|balhoofd]] rechtstreeks met de achterbrug, waardoor een bijzonder stijve constructie ontstond. Het frame woog slechts 12,2 kg. De hele machine woog droog 1 kg minder dan een FZ 750.

Met het uitbrengen van de FZR 750 R (die ook OW 01 werd genoemd, naar de racers van Yamaha) ging het merk niet over één nacht ijs. Het WK Superbikes was in 1988 begonnen, en de concurrenten waren met bijzonder snelle machines op de markt gekomen: Honda met de VFR 750 (RC 30), die was gebaseerd op de RVF 750 [[Endurance (motorsport)|Enduranceracer]], [[Suzuki]] met de met de GSX-R 750 R en [[Kawasaki (motorfiets)|Kawasaki]] met de ZXR-750. Voor de homologatie van 1989 moest Yamaha 1.000 exemplaren van een nieuw model verkopen. De FZR 750 R was - hoewel voorzien van een kenteken en verlichting - vrijwel raceklaar. De machine was niet afgeleid van de FZR 750, maar van de YZF 750 Enduranceracer. De boring/slagverhouding was gewijzigd, waardoor de motor een kortere [[slag (zuiger)|slag]] kreeg. Hiermee waren hogere toerentallen mogelijk. Ten opzichte van de FZR 750 waren de inlaatkleppen 2mm en de uitlaatkleppen 1,5mm groter. De [[blokhoek]] was minder extreem (40º in plaats van 45º), de zuigers hadden slechts twee zuigerveren en de [[drijfstang]]en waren van [[titanium]]. Er waren 38mm [[carburateur]]s met vlakke schuiven toegepast. De vrij grote carburateurs waren ook nodig voor de homologatie: Het WK Superbike reglement schreef standaard carburateurs voor. Uiteraard was de uitlaat voorzien van een [[EXhaust Ultimate Power valve|EXUPklep]]. De oliekoeler was opgenomen in het [[vloeistofkoeling|vloeistofkoelsysteem]]. De gewelfde [[achtervork]] was ook volgens het Deltabox-principe (gelaste aluminium platen) opgebouwd en overgenomen van de YZF 750. Het blok was aan de [[cilinderkop]] bevestigd aan het frame en was meedragend. De brandstoftank was van aluminium en de [[stroomlijnkuip]] van [[fiberglas]]. De [[gietwiel]]en (vóór en achter 17") waren voorbereid voor de montage van [[slick]]banden. Vóór was een volledig instelbare [[telescoopvork]] gemonteerd, achter het Yamaha [[Monocross]] systeem met een Öhlins-veer/demperelement. Van de 1.000 exemplaren waren er 500 voor de Japanse markt bestemd. Er was een racekit beschikbaar, die 20pk extra vermogen leverde. De machine kostte 45.000 gulden.

 

| align="center" |1986

| align="center" |1987

| align="center" |1989

| align="center" |1994

 

@ 12.000 tpm

 

@ 12.500 tpm