Simon de Danser: verschil tussen versies

Natuurlijk roept piraterij weerstand op en zal men proberen om zich daar tegen te wapenen. Maar als de kosten daarvoor hoger zijn dan de verliezen komt er, alle mooie praatjes ten spijt, niets van terecht. Omdat in de Verenigde Nederlanden de kooplui begonnen te merken dat hun winsten terugliepen, verzochten die de 'Hoogmogende Heren' de Staten om maatregelen. Die kwamen er in de vorm van conferenties tussen de heren van Engeland, Holland en Frankrijk. Het resultaat was dat zowel de Engelsen als de Fransen best bereid waren om admiraals en pakhuizen voor de buit te leveren, evenals gerechten en galgen, zolang de heren van Holland maar zorgden voor de andere kleinigheden zoals goed bemande en bewapende vlootschepen. Die voelden daar uiteraard weer niets voor, zeker niet nadat zij er achter waren gekomen dat de heren waarmee zij in gesprek waren, rustig zelf zaken deden met [[Algiers]] en [[Tunis]]. De oplossing was om Simon een [[pardon]] aan te bieden, wat inhield dat als hij netjes een (groot) deel van zijn buit zou afstaan aan de heren van Holland, hij ongedeerd naar huis mocht terugkeren om daar de rest van zijn leven in fatsoenlijke armoede door te brengen. Als de voorwaarden wat gunstiger waren geweest en niet alleen uit vage beloften hadden bestaan, was hij er wel op ingegaan. Nu echter bedankte hij netjes en beleefd. Van zowel de Engelsen en Fransen kreeg Simon aanbiedingen om admiraal te worden van een trotse vloot schepen, maar ook daarvoor bedankte Simon, wel uitgebreid en zeer beleefd, want je kon immers nooit weten hoe het tij zou keren.

De derde was de Engelsman Sir Thomas Shoreley, die evenmin kans zag om Simon te grijpen.